Met een collega afgesproken om een namiddagje samen door te brengen. Het kasteel van Gaasbeek bezichtigen en de museumtuin.
Enigszins onwennig want het is de eerste keer dat we buiten het werk afspreken en elk contact, nieuw of vertrouwd maakt me tegenwoordig onzeker. Onzeker omdat ik van mezelf voel dat ik me emotioneel meer niet dan wel in de hand heb en onzeker omdat ik elk lief woord van mensen dreig te wantrouwen.
Menen ze het wel? Misschien is het enkel nieuwsgierigheid. Misschien zeggen ze als ze contact hebben met mijn vrouw wel heel andere dingen. Misschien denken ze er wel zus of zo over. Misschien gaan ze morgen wel vrolijk op stap met mijn vrouw en haar nieuwe vriendin.
Misschien ...
Nu mijn collega heeft gelukkig geen connecties met mijn vrouw en haar warme groet doet toch wel deugd.
Op zoek naar een gelegenheid om iets klein te eten. Zij kent een paar adresjes. We staan evenwel op een viertal plaatsen voor een gesloten deur. Dan maar in een primitieve sandwichbar een broodje genomen. Blij dat ik zit want de vermoeidheid slaat weer toe.
Nadien naar het kasteel. Een rondleiding door de tuin en door smalle gangen en via steile robuuste kasteeltrappen een tentoonstelling bezocht gaande van Jordaens tot recente werken van Franse en andere voor mij onbekende meesters.
Als we buitenkomen blijkt de taverne binnen het domein open en dus nog gauw een theetje voor we naar huis terugkeren.
Ze vertelt over haar leven en het verlies van haar eerste partner door zelfdoding. Haar verdriet is na al die jaren nog voelbaar. Engagementen en geregelde retraitedagen in een slotklooster hielpen haar door moeilijke momenten.
Zachtjes voel ik aan dat ze wil aangeven 'probeer ook eens zoiets'. Lief .
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten