Thuis aan het werk. Mensen opvangen in hun verdriet, met hun wanhoop en frustraties. Even je eigen verhaal opzij zetten.
Gelukkig ben ik wat bij geslapen. Gisteren na een uitputtende dag thuis gekomen van een vergadering in Brussel en een uur therapie in Gent.
De tranen zijn op. Er rest alleen leegte, onmacht en een immens ervaren van verlatenheid. Om hier aan te ontsnappen een thriller opgezet maar na nauwelijks een kwartier merken dat ik mijn ogen niet kan openhouden. Om negen uur lag ik in bed en ik heb zowaar geslapen tot vijf uur dertig.
Vandaag dus gesprekken met mensen. Het doet deugd om te merken dat ik tot troost kan zijn, dat ik ondanks de pijn van binnen uitnodigend genoeg kan zijn om mensen de ruimte te geven om hun ervaringen te delen en op zoek te gaan naar wat hen verder helpt.
Het is soms een gevecht om me niet te laten raken door hun verdriet. Om het mijne er onder te houden. Het is hun tijd.
Als bij een jonge vrouw de tranen over haar wangen rollen terwijl ze met de ogen dicht een oud trauma verkent, voel ik het blok naar mijn keel stuwen. Ik focus op het gezoem van de PC. Niet denken, niet voelen, bij het gesprek blijven, ook als er even alleen maar stilte is. Mijn rol spelen.
Gemis, ongeloof, flitsen van hoop, verlangen...ik duw ze weg, telkens opnieuw. Waar ik vroeger meestal energie haalde uit de sessies met mensen, maakt het me nu moe. Ontzettend moe.
Gisteren de bezorgdheid van de therapeute. Ze leek het niet zo'n best idee te vinden dat ik opnieuw aan het werk ben. Ik weet zelf ook dat het te vroeg is maar de omstandigheden dwingen me er toe. Ik ga er het beste van maken.
Alleen.
Ergens leidt mijn vrouw nu een ander leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten