Mijn vrouw heeft haar status veranderd. Ze is niet langer getrouwd met mij. Hoewel ik dit kon verwachten lukt het me niet de pijn die dit van binnen te weeg brengt te hanteren.
Redelijk uitgeslapen had ik al wat huishoudelijke klusjes achter de rug vooraleer ik hier op uit kwam. Weg met de relatieve rust. Het snijdt scherp door mijn lijf. Steeds meer verwijdert ze zich van mij zonder dat ik hier enig verweer tegen heb.
Ik heb zin om mezelf en anderen pijn te doen. Dingen stuk te maken. Ik zou naar haar toe willen gaan en haar raken, schoppen, slaan. Ik kan er geen weg mee. Waarom?
Ik moet alleen verder, verguisd, gedumpt, verstoten, niet goed genoeg bevonden. Snel vervangen.
Om niet te blijven hangen in de zwaarte dan toch maar beslist naar een demonstratie sjaalknopen te gaan. Toevallig de uitnodiging in mijn bus gekregen van een firma in de buurt. Had toch wat kantoormateriaal nodig en zo kan ik het nuttige aan het aangename koppelen.
De demonstratie stelde niets voor. Wel een uitgelezen collectie sjaals met prachtige prints die bij aankoop door een vlotte verkoopster creatief rond de hals van de koper gedrapeerd werden. Alleen, een gemiddelde prijs van tweehonderd euro per sjaal past niet in mijn budget. Dan maar gauw de noodzakelijke papierwaren bijeengezocht en afgedropen.
Naar huis. Boven zijn mijn dochter en zoon aan het stoeien. Hun gegier en gelach doet deugd. Zij hebben toch opnieuw hun draai gevonden en gaan verder met hun leven. Zij stellen het goed en hoe kritisch mijn vrouw ook stond ten aanzien van mijn aanpak van de kinderen, ik ben fier op hen. Ze zijn alle drie mooie, sociale fijne mensen. Ze verdienen het niet om door haar in de steek gelaten te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten