Haar handen strelen met een veertje langs de foto's. Ze zit op ons bed met een fotoalbum vol kiekjes uit haar kindertijd. Ik kijk geboeid toe, nieuwsgierig naar wat de cameraman met deze beelden beoogt. Al de hele middag zijn mijn vrouw en hij in de weer om beelden te schieten voor een documentaire over kansarmoede. Ons huis en de omgeving zijn voor eventjes het decor.
Vandaag de trailer van de documentaire op FB doorgekregen. Ik heb de volledige film al eerder gezien maar nu wordt hij blijkbaar publiek gepromoot.
Haar handen zien, een kort voorbij vliedende scène, voor niemand anders herkenbaar, maakt opnieuw de pijn van binnen wakker.
Heel de dag zie ik ze voor me, voel ik ze, strelen ze over mijn voeten, mijn rug, draaien ze krulletjes in mijn haar, gedachteloos wrijvend langs mijn benen, prikkelend langs...
Mijn lijf tintelt en verlangt. Maar terzelfdertijd doet het besef dat dit verlangen nooit meer vervuld wordt immens veel verdriet. Ik moet verder, alleen, zonder gestreeld, bemind en geknuffeld te worden. Zonder haar handen te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten