Chaos

Al de hele nacht chaos van binnen. Het beeld van haar zoals ze gisteren was spookt voortdurend door mijn hoofd. Dingen die toen nauwelijks door drongen door de spanning en de snelheid van het gebeuren lijken zich nu aan me op te dringen.  Ze heeft nieuwe kleren aan, niets dat ik nog herken. Een beige broek  in de plooi gestreken - vreemd voor haar, een wit-rood gestreepte sweater, een geknoopte, blauw-ecru fijn katoenen sjaal en bruine campers. Het flatteert haar niet echt.
Ze lijkt vermagerd. Haar uitdrukking kan ik niet lezen. Geen idee hoe ze zich voelt. De herinnering aan de zachte aarzeling van haar stem beroert nog. Verbijstering om te horen dat ze na de verschijning op de rechtbank gewoon weer gaat werken. Het lijkt wel een akkefietje tussen door. Voor mij een queeste waar ik mijn weg niet in vind.

Terzelfdertijd het besef. Het is gedaan. Enkel nog herinneringen. Ik ben alleen en moet alleen verder. Elke dag er weer het beste van maken, wat dat dat dan ook moge zijn. Omgaan met de leegte, het gemis, de verlatenheid en de eenzaamheid die nu verder deel uitmaken van mijn leven.

Ondertussen spanning. Spanning rond het werk. Volgende week moet ik opnieuw aan de slag. Overgaan tot de orde van de dag. Proberen om eerst halftijds te beginnen? Bang dat het ziekenfonds dit niet wil aanvaarden. Al verscheidene telefoontjes, nog geen echte duidelijkheid. Ik heb zin om het op te geven. Zou het nu onoverkomelijk zijn als ik mijn werk verlies?  Kan het nog erger? Bang van de financiële consequenties. Toch maar volledig herstarten?  Waar vind ik de goesting, de energie?

Heel de nacht zitten piekeren en zoeken naar de naam van onze dakwerker.  In de keuken een grote vochtplek. Een aantal jaar geleden - hoeveel jaar? - het dak laten isoleren. Hoe heette die man? Van waar was die man? Niet terug te vinden in mijn telefoonboekje. Had me voorgenomen om het gisteren aan haar te vragen. Door de spanning helemaal vergeten. Ook haar post die nog verkeerdelijk in de brievenbus terechtgekomen is, is in mijn handtas blijven zitten.
Heb je garantie op een dak? Ik zie op tegen uren lang zoeken in mijn facturen. Hoeveel jaren moet ik doornemen?

Het lijkt of ik niet meer rustig kan nadenken. Mijn gedachten flitsen van het ene naar het andere en komen nergens uit. Ja, telkens weer bij haar. Alsof ze telkens opnieuw troost zoeken bij haar stem, een blik, een woordje 'ons'...