Een nieuw begin

Verdriet, woede, wanhoop, angst, paniek...het stormt al de hele nacht van binnen.
Gisteravond uit eten geweest met een vriendin, haar partner en drie voor mij onbekende vrouwen.
Mijn dochter had ik een paar dagen tevoren laten weten dat ik er 's avonds niet ging zijn en dat ze best op school warm kon eten.

Na alweer een korte nacht de hele dag  in de weer geweest. Naar de tandarts, de bank, de post, de mutualiteit, de optieker en een verslag gaan neerleggen op de rechtbank. Even voor ik vertrek toch nog een telefoontje naar mijn dochter. Ze was het helemaal vergeten dat er geen eten voorzien was en dat ik haar niet kon ophalen aan het station. Ze is lichtjes gepikeerd maar ik kan me er niet druk in maken. Ik ben te moe.

Mijn vrienden zijn al aan het aperitieven als ik bij hen aankom. Een vrouw is enthousiast aan het vertellen over haar reis naar India, de vriend die ze daar heeft en de andere mannen met wie ze daar ritueel een soort broer-zus band heeft aangegaan. Het is haar vaste voornemen om snel terug te keren, België lokt niet langer. Ze vertelt het sappig en er heerst al een vrolijke stemming.
In het restaurant vervoegt een West-Vlaams vrouwenkoppel ons. Er wordt veel afgelachen. Ik doe mijn best om mee bij te dragen aan de gezelligheid. De licht onhandige bediening en de waslijst opgesomde schotels die die avond niet te verkrijgen zijn werken op de lachspieren maar het eten dat uiteindelijk op tafel belandt is lekker.

Het blijft de hele avond een gevecht om me te focussen op de babbel en het gemis aan mijn vrouw op de achtergrond te duwen. Als de vrouw naast me even polst hoe het met me is - ze had iets opgevangen over mijn situatie van mijn vriendin - lukt het me nauwelijks mijn tranen te bedwingen.
Aanleiding voor de India-vrouw om te bedenken dat we allemaal in een nieuwe fase van ons leven beland zijn. Ze doelt op de verhuizing van mijn vrienden, de verbouwingen van de West-Vlamingen, haar nieuwe inzichten, reis- en relatieplannen en mijn...
Volmondig stemmen de anderen in dat het een nieuw begin is.
Ik laat het over mij gaan. Momenteel ervaar ik het vooral als een einde. Mijn leven is gestopt de dag dat ze vertrok. Enkel elke dag overleven en de tijd doorkomen. Geen zicht op een toekomst of de lichtpuntjes waarvan mensen overtuigd lijken dat ze gaan komen.
Ik heb ook geen idee hoe mensen zelf zo'n nieuw begin zien. Ja, sommigen denken dan aan een nieuw lief maar...ik heb niets te bieden, ik ben leeg, op, uitgeput en gekraakt. Ik heb al mijn liefde aan mijn vrouw gegeven. Niets meer over. Ik kan nu niet meer geven.

Als ik thuis in bed lig te woelen ervaar ik opnieuw de gekwetstheid door een gesprek een week terug met mijn mama.
Gefrustreerd door mijn verdriet gaf ze aan dat ze de idee heeft dat ik niet voor mezelf wil leven, dat ze niet begrijpt dat er niets meer zou zijn dat ik voor mezelf wil, los van mijn vrouw.
Ik kon haar maar niet duidelijk maken dat er zoveel is waar ik van genoot en dat ik nog  met heel mijn wezen wil maar dat het momenteel zo onbereikbaar is.

Ik heb nood aan geborgenheid, kunnen thuiskomen bij en dagdagelijkse dingen delen met iemand. Ik wil gestreeld, getroost en begeerd worden. Een complimentje krijgen.  Ik wil stoeien, vrijen, spelen, kussen, plagen. Ik wil kunnen plannen maken, kunnen fantaseren met iemand hoe die te realiseren. Sparen om het mogelijk te maken en aftellen naar het moment dat de aftrap ervan gegeven wordt.

En nog zoveel meer.


Ooit, niet zo lang geleden, had ik dit alles.
Ik weet nog steeds niet hoe en waardoor ik dit alles ben verloren.



Diep van binnen zegt een stemmetje dat sommigen zelfs nooit dit geluk hebben gekend, dus ...