Vind je lief

Ik wil je graag gelukkig zien.
Het komt er zacht en als vanzelfsprekend uit. Een antwoord op een wat lacherige reactie van mij.

Het leek ook een gewone babbel.
Verkrampt bij mijn osteopaat gearriveerd.
Heel mijn bovenlijf doet zeer. Ik lijk wel in een korset te zitten. Ademen gaat moeilijk.
Zijn vaardige handen beroeren mijn ruggengraat. Hij weet feilloos de blokkade van mijn ribben aan te voelen en los te maken.
Hij kent mijn lichaam.
Zijn aanrakingen na dagen van pijn, slecht slapen en eenzaamheid doen de tranen al snel in mijn ooghoeken schieten.
Er vlug over heen praten.
Wat babbelen en zeveren over het werk, zijn vakantie en ..een of ander TV-programma rond daten dat hij heeft gezien.
Het zou de moeite zijn. Een bekende Vlaamse relatietherapeute probeert mensen te koppelen.
Ik ken haar van artikels en weet dat ze een relatiebureau heeft. Van een cliënte weet ik dat intekenen op een begeleiding een kostelijk grapje is.

Een kennis van hem, in de vijftig, is een drietal jaar geleden alleen komen te staan.
Verschillende keren met vrouwen afgesproken. Vergeefs. Uiteindelijk toch naar dit beruchte bureau gestapt. Kortelings heeft hij een vrouw ontmoet waarmee het klikt. Hij woont nu aan de zee bij haar. Hij is gelukkig.

Ik luister en vind het best grappig hoe hij de ontmoetingen beschrijft zoals die geregisseerd worden  in het programma.

Of ik nog niet aan iets dergelijks gedacht heb?

Niet echt. Lijkt me raar om elkaar zo te gaan keuren op mogelijk partnerschap. Zou me daar ook heel ongemakkelijk bij voelen. Weet ook niet of ik het nog kan opbrengen om me voor iemand te engageren. Of ik nog kan graag zien. Of ik me nog verliefd kan voelen.


Zou je het niet eens proberen?

Meent hij dat nu?


Ik wil je graag gelukkig zien.


Alles in mij slaat toe. Vechten tegen tranen.

Dagen lang me zelf voor houden dat geluk voor mij geen betrachting hoeft te zijn, dat het gewoon  leefbaar houden al heel wat is.
Dagen lang opgestapeld verdriet stuwt zich  naar buiten als ik na de consultatie aan de kant van de weg moet gaan staan.


Mijn lijf voelt bont en blauw maar ik kan weer normaal bewegen.
Ik heb mezelf opnieuw onder controle als ik bij mijn moeder binnen stap voor het avondmaal.

Naakte lijven

De sauna is tot barstens toe gevuld met naakte lichamen voor de opgietsessie. Voor zich uit starend of met de ogen toe, soms met de handen voor het gelaat om de dampstoten op te vangen. Een enkeling beantwoordt mijn blik. Iedereen doet zijn best om ondanks de krappe ruimte contact met de andere zwetende lijven te vermijden. Willens nillens komen oude prenten en foto's van gevangenen in concentratiekampen me voor de geest. Nog sterker als ik de lange rij slome lichamen zie die stilzwijgend aanschuiven om tijdens een onderbreking één na één onder de koude douche te gaan.
Het voluptueuze van sommige torso's past wel niet in het plaatje. Evenmin lege blikken, eerder verwachting uitdrukkend. Wat volgt?


Na een weekend met eindeloze golven van eenzaamheid en somberheid een dagje wellness met een vriendin. Warmte doet deugd. Me overgeven aan troostende sensaties, die niet het ervaren van alleen zijn doen verdwijnen - hoe kan dit ook in zo'n anonieme vleesmassa -  maar het wel even meer verdraagbaar maken.

Als ik me 's avonds met bodycrème verzorg brengt de ervaren sensualiteit van een zachte huid voor het eerst in dagen iets wat op een aangenaam gevoel lijkt.

Een lang weekend. Het blijft moeilijk om in te vullen.
Niet om me bezig te houden. Wel om niet af te glijden in wanhoop.

Op de nationale feestdag een avond Gentse Feesten. Tenminste dat was de planning. Met drie alleenstaande vrouwen. Maar al vroeg in de namiddag een sms'je.
Mijn gezelschap is niet in de mood.
Eén vrouw zit er helemaal onder door. Ondanks de hoop op een herstel van haar echtelijke relatie bleek haar partner met zijn nieuwe vriendin op vakantie. Nota bene op dezelfde plaats als waar ze samen met hem een jaar eerder hun vijfentwintig jaar huwelijk hadden gevierd.
Reden te over dus om in bed te blijven liggen.

De sms'ende vrouw klinkt bitter als ik haar bel. Zij heeft die ochtend een rot date achter de rug. Voor de derde keer met eenzelfde man. Maar ze kon het niet. Ze knapte af op zijn tanden. Zo'n vies gezicht. Ze kon zich er niet toe brengen om hem te kussen. Of ik dat begreep?
Tja, er moet toch een zekere aantrekkingskracht zijn om iemand te willen kussen.
Een onverzorgd gebit vind ik ook maar niks.

En ze heeft nu al verschillende keren geprobeerd om er een fijn moment van te maken. Maar hij luistert zelfs niet. Hij heeft het alleen maar over zijn reizen. Had hij niet beter wat van zijn reisbudget aan de tandarts gespendeerd?
Ze weet het niet meer. Elke keer opnieuw proberen met weer een andere man. Het is zo hopeloos. Wat loopt er allemaal niet rond aan losers.
Als vrouw mag je toch 'iets' verwachten?
Dat kan ik alvast beamen.
Maar geen haar op mijn hoofd denkt er aan elke week een andere onbekende te kussen.

En de derde?
In Duitsland. Ze heeft niet gereageerd op de vraag om af te spreken.

Een uur aan de telefoon om de ontgoochelde vrouw op te beuren en nadien zelf helemaal verweesd op een stoel voor me zitten uit te staren.

Een chatberichtje van een vriend. Mijn vrouw vraagt via hem of ze haar kniebrace kan hebben.
Ik ga over de rooie.
Ik ben niet melaats. Geen paria, geen onmens. Ze weet me zelf te vinden. Ik pieker er niet over.
Als ze iets van me wil dan neemt ze maar contact op.
Ik zou zelfs niet weten waar dat ding is.

De woede brengt me in beweging.
Een hele dag in de weer in de tuin.
's Avonds pijnlijke spieren en tranen maar een lang weekend is weer gepasseerd.

Grote liefde

Ze is in de war.
Ze zegt het als was het om zich te excuseren.
Het was al duidelijk dat ze niet echt mee was met het gesprek terwijl we rustig door het stadcentrum van Leuven kuieren tijdens onze middagpauze.

Ze heeft een sms gekregen van haar eerste grote liefde. Toen heel passioneel. Al jaren niets meer van gehoord. Of ze eens een keertje wou afspreken om bij te praten.
Ze heeft er de hele nacht van wakker gelegen.
Naar eigen zeggen gelukkig getrouwd met kinderen is de idee om hem terug te zien ...Het zet haar overhoop.
Ze heeft laten weten dat ze het niet zo'n goed idee vond. Maar stel dat ze hem hier nu toevallig tegen het lijf loopt...Hij is in Leuven nu.
Tja...
Concentreren lukt al heel de dag niet.
Ze geeft ons een beschrijving. Als we een blonde, vrij lelijke, sympathieke grote man zien...
We kunnen het allicht niet begrijpen...Het zijn vast de hormonen. Zou het eigenlijk kwaad kunnen als ze er eens mee afsprak?
Het is bijna obsessief, hoe hij haar gedachten vult. Maar dat kunnen wij allicht niet begrijpen.

Als ik aangeef dat ik me er wel iets bij kan voorstellen kijkt ze bedenkelijk.
Weet zij veel dat mijn vrouw al twee jaar nauwelijks uit mijn gedachten is. Hoe ik haar nog voel, hoor, overal lijk te zien, de smaak van haar huid nog op mijn lippen heb, met haar opsta en ga slapen. Maar ik laat haar scepsis en voel hoe alles van binnen samen knijpt.

Ze wil over iets anders praten. Ze heeft afleiding nodig.
De vakantie die voor de deur staat. Met haar gezin naar Frankrijk. En een meerjarenplan voor enkele verre reizen waarvoor ze sparen.
Iemand merkt op dat dit toch wel heel erg vooruit denken is.
Dat houdt volgens haar de drive er in. Iets om naar uit te kijken.
Of ik ook  vakantieplannen heb?
Nee.
Je blijft liever thuis.
Mijn adem lijkt te worden afgesneden. Alles in me blokkeert. Door ademen.
Nee, maar alleen op reis gaan zegt me niets.
Er zijn toch zo'n organisaties...?
Ik heb graag mensen rond mij om wie ik geef als ik op vakantie ben.
...
Stilte
...
Oh, Ze wil nog even bij Esprit binnen.
Haar dochter zocht nog een kleedje

Verlangen naar vertrekken,
Luid meezingen met de muziek in de wagen,
Naar samen picknicken onderweg.
Naar lachen en zeveren.
Gezellig lang natafelen.
Bergen en verre einders.
...
Gedachten stoppen
Tranen weg duwen

Privé ontvangst

Het is allemaal relatief.
Mijn zorgen, mijn gemis.
Het is als een mantra dat ik dit steeds probeer te herhalen om de druk van binnen aan te kunnen .
Er zijn immers zwaardere zorgen die mensen soms moeten dragen.

Dagdagelijks word ik daarmee geconfronteerd. Wat voor de ene een zorg is lijkt voor de andere een luxeprobleem.


Financiële problemen.

Hij ligt er wakker van. Hoe hij de rekeningen moet blijven betalen nu hij bijna een jaar lang met een burn out thuis zit en van een ziekte uitkering leeft.
Toegegeven, hij heeft een royale vergoeding gekregen na het onderhandelde ontslag. Maar die is er al doorgejaagd samen met zijn spaargeld. Een hypotheek van vijfduizend die elke maand moet betaald worden.
Ja. Vijfduizend euro.
En met een uitkering loop je niet ver.

Hij is er toch toe gekomen om deze week zijn brieven te openen en een aantal rekeningen te betalen. Op één dag voor zestienduizend euro overgeschreven.

Hij is blij dat hij zich ondertussen wat beter voelt. Hij moet dringend terug werk vinden. Hij wil zijn huis niet kwijt.
Zijn omgeving is overtuigd van zijn uitzonderlijke talenten. Hij wil zijn plaatsje terug vinden op de markt. Hij heeft connecties. Hij wil het in ieder geval proberen.
Gelukkig kan hij in uiterste nood  terugvallen op mensen. Zijn partner en familie zullen hem wel wat depanneren.



Zij  durft me niet aankijken als ze me vertelt dat ze aan 'privé ontvangst' doet. Bang dat ik haar de deur wijs.
Tien jaar geleden kon ze de kosten van haar opnames en andere facturen niet meer betalen. De psycholoog van het ziekenhuis had haar te verstaan gegeven dat ze maar eens 'moest' gaan werken.

Het dwingende van zijn boodschap had de vrouw met een zwaar verleden van seksueel misbruik er als een trigger toe gebracht om diezelfde avond nog contact te nemen met een telefoonnummer uit de streekkrant. Zich aan te bieden om mee te gaan met mannen.
Ze voelt er niets bij. Ze treedt uit haar lichaam. Het gebeurt gewoon.
De eerste avond verdiende ze zevendertig euro en een half. De helft ging immers naar haar 'werkgever'. Het was veel geld voor haar.

Ze bracht haar man op de hoogte. Die vond het eerst niet leuk maar het hielp om hun betalingen te doen. Hun familie kon of wilde niet helpen. Nu blijft hij in de buurt om haar te beschermen.
Een politiebeambte haalde haar na zeven maand uit de klauwen van de pooier. Hij gaf haar raad. De politie je vriend.  Nu is ze in orde. Officieel zelfstandig. Ze hoeft niets meer af te dragen. Ze kan haar rekeningen betalen en binnen vier jaar is de lening voor de auto, hun appartementje en de stacaravan aan zee afbetaald. Dan stopt ze er mee.
Een gewone job zou ze niet aankunnen. Daarvoor zijn er nog teveel momenten dat ze 'flipt'. Nu bepaalt ze zelf wanneer, wat en met wie. Zij houdt de controle.


Ze vertelt het omdat haar veertienjarige dochter het ontdekt heeft. Ze is kwaad.
Hoe moet ze dit aanpakken? Ze wil niet dat het fout gaat tussen haar en haar dochter.
Kan ze haar vertellen dat ze haar door dit werk dingen kon geven zodat ze niet uit de toon viel bij leeftijdsgenootjes. Zou ze daar oren naar hebben?
Ze heeft raad nodig.

En wil ik haar nu nog geloven?
Nu ik weet dat ze 'zoiets' doet.
Wil ik haar nu nog zien?

Het is niet de eerste maal dat ik een vrouw met misbruikervaringen ontmoet die in het oudste beroep ter wereld verzeild raakt.
Met mijn beperkte bevattingsvermogen lijkt het overlevingsmechanisme van slachtoffers om te dissociëren zelfs bijna een noodzaak om dit aan te kunnen.
Maar ik realiseer me dat dit niet voor elke 'seksuele dienstverlenende' op gaat.

Financiële zorgen.
Ze wegen voor elk zwaar.
Maar het verhaal er achter is soms helemaal anders.

Beide verhalen blijven door mijn geest spelen in mijn pogen om mijn eigen gemis te relativeren.
Geen financiële moeilijkheden.
Geen gezondheidsklachten.
Geen conflicten met mensen.
Geen problemen met de kinderen.

Gewoon alleen.

Waarom dan die krop die steeds naar mijn keel stuwt?

Barbecue

Hun gezichten staan op onweer.
Als ik samen met een vriendin het koppel vervoeg waarmee we afgesproken hebben, is het duidelijk dat de spanning te snijden is tussen de twee vrouwen.
Van elkaar afgewend zitten ze elk op een stoel in de schaduw te puffen. Het is zinderend heet. Met een gastendoekje druk bezig het zweet weg te wissen dat van hun voorhoofd en in hun decolleté parelt.
De begroeting is niet bepaald hartelijk.
We schuiven bij.
Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Ruzie. De zorg voor de kleinkinderen weegt. Ze zijn niet meer van de jongsten. Lichamelijke kwalen, familiale conflicten en breuken en heel veel misverstanden. Dingen van elkaar verwachten en hier in teleurgesteld worden. En vooral ...zich niet gehoord weten door de ander. Vinden dat deze maar meer water in de wijn moet doen. Het kan toch niet van één kant komen.
De ene vrouw raast over al wat de ander in haar ogen niet goed doet. Haar partner verbijt nauwelijks de tranen,  zegt niets maar haar ogen spuwen vuur.
De vriendin met wie ik arriveerde heeft ook veel te vertellen en in te brengen. Maar de emotionaliteit belet dat er naar elkaar geluisterd worden.
Het is alsof elk zijn eigen gedachtegang spuit. Nog voor de ene is uitverteld laat de ander al een hele redenering volgen...die zelfs niet wordt opgepikt door de gesprekspartner.

Ik luister en wacht. Alles van binnen doet pijn.
Vermoeid na een werkweek. Veel indrukken die niet willen bezinken. Eenzaamheid die in dit gezelschap alleen nog meer voelbaar wordt.

Naar wekelijkse gewoonte mezelf opgelegd om wat sociale activiteiten in te plannen tijdens het weekend. Een barbecue van de wandelclub. Vrienden terug zien waar mijn vrouw en ik jaren regelmatig mee gewandeld hebben.
Ondertussen wandel ik alleen. Lichamelijke ongemakken beletten de anderen om nog te wandelen. Mijn vrouw is er niet meer.
Een eetfestijn is een gelegenheid om nog eens samen af te spreken.


Ik hoed me voor de pogingen van de vrouwen om me aan hun kant te krijgen. Enkel voorzichtig vaststellen dat het allemaal moeilijk is, dat het in de gegeven omstandigheden een hele uitdaging is om elkaar te blijven vinden.
Ze knikken allebei.
Gelukkig kunnen ze er af en toe eens tussen uit.
Een midweekje hier, een weekendje daar.
Kleinkinderen, veeleisende kinderen en andere energievreters even achter laten. Gewoon rusten en samen genieten.
Dat heeft een mens nodig. Dat beaam ik dan ook volmondig.
Met de krop in mijn keel.

Het eten is lekker. Ik hoef alvast vandaag niet alleen te koken of te eten.