Verteren

De dag zit er op. Het gekrijs van het getraumatiseerde autistische jongetje dat wanhopig uithaalde met zijn armen en zich dan helemaal in een bolletje in mijn zetel verschanste galmt nog na in mijn hoofd . Het kleine meisje dat trots vertelde dat ze helemaal boven op de Mont Ventoux geweest is en zo onbedoeld heel wat herinneringen bij  me naar boven haalde.

De verhalen van cliënten laten me niet snel los. Ik weet dat dit met mijn eigen ervaren van uitputting te maken heeft én met de onmogelijkheid om achteraf even bij te babbelen en tot rust te komen in de armen van mijn vrouw.
Maar het is niet anders. Veroordeeld tot het zelf verteren van de dagdagelijkse indrukken die soms erg indringend zijn. Echt een babbel doen  met iemand aan de telefoon zou me ook niet meer lukken. Moe gepraat al de hele dag, niet meer in staat om te luisteren naar iemand.
Ik snak naar een kus, een knuffel, een strelende hand, een lijf tegen me aan...verlangens en gedachten die ik moet loslaten, die alleen maar pijn doen. Het voelt als mezelf geweld aandoen.

Een vrij en lang weekend voor de boeg. Morgen komt mijn oudste aan op Zaventem. Drie dagen terug in België en ze stelt haar vriend voor. Ik probeer mezelf voor te houden dat dit iets fijn is. Mijn verstand is 'tevreden' dat ze komen maar mijn gevoel lijkt het niet te ervaren.
Verknipt. Hele dagen mezelf verplichten om niet te voelen om te kunnen functioneren en er nadien dan niet in slagen om te genieten van de komst van mijn kind?

Leegte nadat ik mijn laatste cliënt heb buitengelaten. Mijn spieren lijken me niet meer te kunnen dragen. Mijn bed dan maar, misschien lukt het nog om even afleiding te vinden in een boek.

Milde aandacht

Een groep oudere vrouwen een hele namiddag laten kennismaken met mindfulness. Met milde aandacht tijd maken voor jezelf. De filosofie van het bewust in het nu staan en het niet oordelend aandacht geven aan gevoelens, gedachten en gewaarwordingen meegeven en laten ervaren.

Ze zijn enthousiast. Zelfs mijn moeder die één van hen is en met het nodige scepticisme deelnam.

Het kostte me ongelooflijk veel moeite om de workshop voor te bereiden, mijn knop voor de zoveelste keer om te draaien na een hele voormiddag vechten tegen de tranen, de hopeloosheid en de eenzaamheid en er aan te beginnen. Vóór het binnenkomen nog even uitgehuild in de auto om iets van de versmachtende pijn kwijt te raken.
De oefeningen aanbrengen leidt me af van de zwaarte in mijn borst. Praten reguleert mijn ademhaling.
Het doet goed om achteraf hun positieve en gemeende dankwoorden te ontvangen. Eventjes de stem in mij die aangeeft dat ik dit veel beter had kunnen doen als ik me maar beter zou voelen, het zwijgen opleggen. Het is wat het is. Meer zit er op dit moment niet in.

Nu thuis en de vermoeidheid weegt. Mijn ogen branden en verdriet maakt plaats voor een apathisch ervaren leegte. Geen denken meer, geen energie meer, niets meer.
In de zetel ploffen en staren. Te moe om me recht te zetten, geen fut meer om een boek te nemen, geen kracht meer om ook nog maar iets aan te vatten. Ergens vaag beseffen dat ik toch tot in mijn bed moet raken.

Pantser

Ze is kwaad. Verschrikkelijk kwaad. Zo kwaad dat ze wel iedereen op haar weg zou kunnen vermoorden en sommigen dan nog met plezier langzaam zou willen zien creperen.
En ik... ik ben geen HSP, dus ik kan onmogelijk genoeg empathie hebben om te kunnen begrijpen hoe moeilijk zij het heeft. Ik die hoogstwaarschijnlijk uit een harmonieus gezin kom en die waarschijnlijk al even harmonieus samenleef met mijn gezin en mijn partner. Ik ben de zoveelste therapeute waar zij haar geld in stopt.
Haar blik is furieus. Haar woorden snijden diep in mijn ziel. En toch blijf ik oppervlakkig rustig en erken ik haar woede en hoe zij zich onbegrepen voelt, door mensen, haar omgeving en door mij.

Hoe zeer ik ook mezelf tracht af te schermen, telkens opnieuw boren mensen doorheen mijn pantser waardoor ik na het contact crash en mezelf weer moet samen rapen.
Soms doen ze het zelf heel bewust alsof mijn kwetsbaarheid voor hen een vrijgeleide is om een eigen traject te gaan.
Zoals de puber die heel beslist aangaf dat ze zo maar niet over zichzelf wou spreken als ze niets van me afweet. Ik ben tenslotte een vreemde voor haar. Ze wil eerst weten wie ik ben, hoe en met wie ik leef, vooraleer ze zich blootgeeft.
Vroeger was dit geen punt. Wanneer het relevant was kon ik gerust wat over mijn eigen leven vertellen. Nu mijn leven getekend wordt door verdriet en hopeloosheid is dit niet meer zo vanzelfsprekend.
Ik duw mijn emoties weg om te kunnen functioneren. Ik moet zoeken naar wat ik kan vertellen zonder te raken aan de diepe pijn van binnen. Ik realiseer dat mijn aarzeling een verkeerde indruk wekt. Geen spontaan vertellen meer. Geen spontane troostende aanrakingen meer. Geen onbevangen delen meer in functie van op te bouwen vertrouwen.
Want mijn vertrouwen is weg.
Mijn schelp staat voortdurend op barsten.

Tijd

Een dag thuis.
Na de drukte gisteren tijdens het Paasetentje bij mijn moeder is dit even een zegen anderzijds de dag gestart met een onbeschrijflijk ervaren van gemis.
Een hele ochtend golven van verdriet. Alsof na een hele middag faken in gezelschap van de familie nu alles los mag komen.
Praten... met mijn zussen over hun reizen, hun verbouwingen. Het overlijden van de schoonvader van de oudste en hoe het haar verbaast dat haar anders niet zo emotionele man nu huilt. Het herstel van mijn andere zus na een ingreep. Hoe mijn jongste zus op crisismomenten met de kinderen mijn moeder er bij roept want bloed en andere toestanden zijn aan haar niet besteed, dan verliest ze steevast het bewustzijn. Bij navraag blijken de ergst meegemaakte crisissen een niet te stelpen bloedneus te zijn en een onwaarschijnlijk erge diarree van haar dochter toen ze baby was.
De schedelbreuk, de ernstige allergische reactie op penicilline en open wonden indachtig die mij indertijd met mijn kinderen op de spoed deden belanden, lijkt het me dat ze zich gelukkig mag prijzen dat haar kroost erger onheil is bespaard gebleven.
Eén zus heeft even de moeite getroost om te polsen of 'bij mij nu alles afgerond is'.
Als ik aangeef dat de scheiding volledig achter de rug is en dat ik niets meer hoor of zie van mijn vrouw, is dit volgens haar het beste zo. Dat ik even protesteer en aangeef dat ik dit heel moeilijk vind gaat al verloren in de drukte en een andere gesprekspartner.


Vandaag een workshop mindfulness voorbereiden. Milde aandacht voor je ademhaling, je stemming en je gedachten. Accepteren wat is.
Stromen van emoties en gedachten toelaten en steeds opnieuw terugkeren naar je ademhaling. Vermoeiend en knap moeilijk. Maar wat is mag er zijn.
Ook de groeiende ongerustheid. Het vage weten dat er iets op til is. Het even laten zijn en terug focussen.
Dankbaar zijn om wat is en niet blijven stil staan bij wat niet is. Pff.

Een fietstochtje met een vriendin. In het kader van mijn zelfzorg. Bewegen. Zelf al ben ik niets op mijn gemak op een fiets. Maar naar het schijnt kan wat niet is nog komen.
Het doodt de tijd. Tijd nodig om te helen?

Verrijzen

Pasen.
Luid geblaf van de hond wekt me uit mijn slaap. Dit jaar geen Zalig Pasen-kussen bij het ontwaken. Geen feestelijk ontbijt met licht gekookte eitjes noch een enthousiaste blik van mijn vrouw als ze de Paasverrassing vindt die ik, als ze even uit de buurt is, op haar hoofdkussen achter gelaten heb.
Gewoon een boterham en een tas thee, alleen in stilte aan tafel.

Pasen, feest van de Verrijzenis. Het daagt me dat het de tweede keer is deze week dat de verrijzenis-gedachte me gepresenteerd wordt.
Inanna, de godin die verrijst uit  de dood en terugkeert uit de onderwereld. Nu het verhaal van Christus. Verrijzenis lijkt een universele maar vooral Goddelijke gave. In ieder geval een die ik niet lijk te bezitten.
Mijn nieuwe leven alleen vooral een doodse ervaring. Een einde waarop geen begin zich lijkt te enten of toch geen begin dat de belofte van zinvol leven in zich lijkt te hebben.

Met de hond gaan wandelen in de groene gordel rond Brussel. De beschrijving in de wandelgids beloofde meer dan het parcours biedt. Veel asfalt en rechttoe rechtaan wegen. Enkel korte stukjes groen en één halve kilometer bos.
Maar de tijd passeert. En de zon breekt af en toe door.

Verblind door de tranen stap ik aan de buitenkant van een bocht naar rechts. Een auto scheurt met een te hoge snelheid langs en een andere, een blinkend gepimpte zwarte met een blitse jonge blonde knul achter het stuur wil hem in de bocht inhalen door de berm op te rijden. De berm waar ik me met de hond bevind.
Het gebeurt allemaal in een flits. Op het moment dat ik realiseer dat hij geen rekening gehouden heeft met een wandelaar, schrikt hij, slaat zijn remmen toe en al slippend voegt hij zich op het nippertje weer achter de eerste auto.
De hond rukt in paniek uit alle macht aan de lijn en ik heb moeite om mijn evenwicht te bewaren.
Maar het moment is zo voorbij.
Het had allemaal kunnen stoppen voor mij. Niet meer afzien, niet meer moeten vechten om me recht te houden. Gewoon een ongeluk dat ongeluk stopt.

Maar het lot lijkt het anders te willen. De dag verder opvullen dus.

Inanna

Vandaag voorzien als vakantiedag. Om toch één dag niet te werken. Slecht gestart. Wakker geworden met de sensatie van haar lippen op de mijne. Eén lange nacht dicht bij haar. Wakker worden doet pijn.
Mezelf dan maar een langgerekt ontbijt gegund. Uitgebreid de krant gelezen of toch... in de richting van de krant gekeken.
Strijken om me bezig te houden. Heel mijn lijf verlangt.

Dan naar Gent. Een sessie bij mijn therapeute. Kunnen praten over de onrust die me bezig houdt. De eenzaamheid die elke activiteit kleurt. De troost van de nachten en het verdriet overdag. Hoe niets meer hetzelfde is.

Ze vertelt me het verhaal van Inanna, een Sumerische Godin van de liefde, oorlog en vruchtbaarheid.
Wat blijft hangen is hoe deze in haar volgen van de noodkreet van haar zuster Ereshkigal naar de onderwereld trekt, daar al haar kostbaarheden kwijt raakt en uiteindelijk als een lijk rottend aan een pin wordt opgehangen.
Haar dienares houdt gelukkig vol om voor haar hulp te zoeken. Die komt er en de Godin wordt geheeld met levenswater en levensadem en beschermt  al wie haar lief is. Enkel haar man, die niet naar haar luisterde ontsnapt niet aan de Dood die een plaatsvervanger nodig heeft nadat Inanna verrezen is.

Gewoon al het luisteren naar dit eeuwenoud verhaal heeft bijna iets kinderlijk troostend. Geen idee wat ik er voor mezelf kan uit halen.
Voor mij is mijn leven gestopt toen ik alles wat betekenis had voor mij kwijt raakte. Liefde, geborgenheid, intimiteit, vertrouwen, plannen, toekomst, plezier, samen genieten...
Zou ik durven geloven dat er nieuwe levensadem en -water voor mij mogelijk is? Hoe moet die er dan uit zien? Waar moet die vandaan komen?
De zwaarte van het blok van binnen lijkt me eens te meer in de diepte te doen zakken

.

Zin?

Mijn tuintje wat opgefrist. In stilte spitten, planten, bloembakken ontdoen van naalden en onkruid. Mijn aardbeienplantjes her en der uit de tuin gerecupereerd. Nadat mijn hond zich had uitgeleefd in de plantenbak bleef er nauwelijks aarde in de bak over en vonden de plantjes nieuwe grond in het gras en tussen de struiken. Benieuwd hoe lang het nu gevrijwaard blijft. Verloren moeite?
Maar toch brengt het wat rust om bezig te zijn.

Een lange wandeling met de hond. Onderweg oppervlakkige babbels met voorbijgangers. Ervaringen uitwisselen over honden, katten en hoe beide met elkaar omgaan. Luisteren naar het wedervaren van een vrouw wier man in vijf verschillende operaties telkens een volgend stukje van zijn grote teen en voet geamputeerd werd en zo uiteraard voorlopig niet meer kan mee wandelen. Vrijblijvend, anoniem.
Volgen hoe de wolken langzaam open breken en een voorzichtig straaltje zon doorlaten.

Terug thuis me op mijn verslagen werpen. Het werk stapelt zich immers te veel op.
De zinloosheid ervan wegduwen. Sinds november is geen enkele factuur meer betaald. De bevoegde overheidsdienst zegt laconiek dat er geen budgeten meer zijn en ze hebben geen idee wanneer er gelden worden vrij gemaakt.
Maar van dag tot dag. We zien wel, ook hoe we onze eigen facturen betaald krijgen. Daar maak ik me niet meer druk over.
Op één maand tijd twee cliënten op intake gehad die op het einde van het gesprek doodleuk zeggen dat ze geen geld bij hebben en het de volgende keer zullen voldoen. Geen van beiden nog gezien. Aan de telefoon afgewimpeld. Het komt wel in orde. Een volgende keer wordt er vast niet meer opgenomen.

's Avonds doodmoe na een druk weekend. Mijn lijf geradbraakt. De eenzaamheid slaat toe. Gelukkig springen mijn zoon en zijn vriendin even binnen voor een babbel. De opkomende tranen worden weer naar binnen geloodst. Vervoegen het harde blok.

Onrust

Een begrafenis helpt niet om me beter te voelen.
Verdriet voelbaar doorheen heel mijn wezen. Zien hoe vader en dochters elkaar vinden in het samen rouwen om hun partner en moeder, veel te vroeg gegaan. Een intiem en ontroerend gebeuren.
Als iemand overlijdt door ziekte wordt je gedragen. Als iemand uit je leven verdwijnt omdat ze je beu is, omdat ze voor een ander kiest dan hoor je boos te zijn.
Dan zijn er geen rituelen. Dan mijdt men om er over te praten. Dan hoor je zelfs alles wat met haar samenhangt uit je leven te bannen.
Wordt het geen tijd dat....

Even mijn deelneming betuigen en na de offerande weg. Het is genoeg geweest. Het werk hervatten om de onrust van binnen op de achtergrond te duwen.
Onrust en angst die al een paar dagen mijn denken overnemen.
De idee niet van me kunnen afzetten dat er iets op til is. Dat er iets niet klopt.
Als ik mezelf kritisch onder de loep neem weet ik dat het uitblijven van verder nieuws van haar, zelfs al dagen geen berichtjes op facebook meer, me de kast op jaagt.
Wakker worden angstig en zwetend. Mezelf elke keer opnieuw in de hand moeten krijgen. Mijn aandacht steeds terug naar mijn werk, de activiteit waar ik mee bezig ben, brengen.
Om gek te worden.
Alert en op mijn hoede. Cynisch bedenken dat dit me minder zwak doet voelen dan zwelgen in het verdriet. Het helpt om niet te wenen. Mijn gsm voortdurend bij de hand.

Ook dit zal passeren waarschijnlijk.

Kwetsen

Het blok zeurt zachtjes in mijn romp. Er is wat rust weergekeerd door een paar dagen thuis te werken. Even geen confrontaties met mensen. Even niet geraakt worden door opmerkingen, onbedoelde goed gemeende raadgevingen. Gewoon thuis met de troost van het vertrouwde, waar mijn herinneringen er mogen zijn. Waar foto's getuigen van wat was en er geen druk is om te vergeten en los te laten.

Het lukt me aardig om minder te wenen om mijn ogen te sparen. Een spoedconsult bij een oogarts leidde tot het verdict dat ik onvoldoende traanvocht heb waardoor er pijn en wrijving ontstaat. Een gel en het zelf opgelegde huilverbod brengen nu wat soelaas.

Tussendoor probeer ik de voorbije ervaringen met mensen te verteren.
Een onverwachte uitnodiging dit weekend bij een vrouwenpaar dat ik al lang niet meer gezien had. Die ochtend opgestaan met overspoelend verdriet. Toch maar vertrokken.
Een warme ontvangst. Vechten tegen al wat van binnen reageert op de knuffel. Luisteren naar de enthousiaste verhalen over de verbouwingen. Oprecht bewondering uiten voor de creativiteit die ze er in gelegd hebben. Het dolle spel aanschouwen van hun en mijn hond. De laatste voor het eerst geconfronteerd met een onuitputtelijk teefje wat voor opgewonden taferelen zorgt.
Tijdens een wandeling brengen mijn gastvrouwen me onverwacht naar een kapelletje. Hier zijn ze zes jaar geleden gehuwd.
Hier was ik toen samen met mijn vrouw.
In één jaar tijd zijn we met drie vriendinnenparen gehuwd. De twee andere paren leven nog gelukkig samen. Wij zijn gestrand. De pijn schiet door mij en ik slaag er nauwelijks in om mezelf recht te houden. Gelukkig praten ze gewoon door.
En dan geeft één van hen aan dat ze mijn vrouw een tijd geleden onverwacht is tegengekomen. Maar ze blijft op de vlakte over wat er is gezegd.
Alles in mij verlangt om meer te horen maar ondertussen weet ik al dat mensen hier niet van houden. Loyauteit zeker?  Ik slik het door.

De pijn van binnen is niet te harden maar ik dwing mezelf om me te focussen op wat zich in het moment afspeelt. Meepraten over hun ervaringen, me bewust van hun pogingen om gezelligheid te creëren. De vlammen van de houtstoof, de lekkere maaltijd.

Thuisgekomen opluchting om even mezelf te kunnen zijn, het verdriet te kunnen laten komen maar ook dankbaar voor hun uitnodiging.


Vandaag totaal onverwacht uitgekomen op een beeldopname van mijn vrouw.
Met de camera aan de slag geweest voor het werk en op de geheugenkaart vind ik de beelden.
Een duo gesprek met een vormingswerker waarbij hij zijn eigen jeugdervaringen aftoetst aan de hare. Zij die een armoedige en problematische thuissituatie heeft gekend.
Ze praat ook over onze relatie en hoe ze vaak versteld stond over hoe ik  plan, zelfs aan pensioensparen denk terwijl zij enkel nu wil leven en genieten. Het maakt haar soms boos.
Hoe ik bij een aankoop afweeg en zij gewoon wil kopen waar ze zin in heeft als het geld op de rekening staat.
Ze heeft van middenklassers, ook van mij geleerd dat ze voor zichzelf moet zorgen. Maar het lijkt alsof degenen die het haar geleerd hebben het zelf niet kunnen.
Haar horen praten over deze dingen schokt. Het is niet nieuw voor mij maar nu lijkt het alsof ik vroeger toen het ter sprake kwam nooit heb gerealiseerd dat dit voor haar zo moeilijk was. Dat dit een breekpunt kon zijn.
Iets verder vertelt ze over haar levensmotto. Ze heeft zich als kind voorgenomen om er te geraken, om zich niet te laten klein krijgen en ...zelf nooit iemand te kwetsen.

Het blijft in mij nazinderen. Het raakt. Het is alsof alle gevoel uit me weg trekt. Verdoofd, apathisch, afgesloten.

1000 km voor Leens team

Een kort berichtje op mijn gsm. Ze is gegaan.
Twee dagen geleden had een vriend me gebeld dat ze begonnen waren met palliatieve sedatie. Het was een bewuste keuze van haar om te gaan. Haar lichaam was op na de vele chemokuren. Ze wist dat ze niet meer kon genezen en ze had de geboorte van haar vierde kleinkind vorige week afgewacht. Een gezonde kleinzoon.

Twee jaar geleden zijn haar dochter en mijn vrouw op de kar gesprongen van de actie 'Kom op tegen kanker', sterk gemotiveerd door de kankerdiagnose die ze had gekregen. Toen al wisten we dat het chronisch was, dat een echt herstel niet mogelijk was. Men kon enkel proberen om de aftakeling af te remmen. Zolang de chemo aansloeg was er hoop, kon ze verder.

Maar nu heeft ze de strijd opgegeven.

Twee jaar na elkaar brachten mijn vrouw en haar oudste dochter één en vorig jaar zelfs twee teams op de been om de '1000 km tegen kanker' te rijden. Een heel jaar zoeken naar sponsorgelden. Een spaghettifestijn, een pannenkoekenbak en een verkoop van paaseieren organiseren. Veel mensen geënthousiasmeerd, veel gelden ingezameld. De ontroerde en dankbare lach van de vrouw die dit in beweging gebracht heeft was zeker al die inspanningen waard.

Dit jaar was haar dochter zwanger. Mijn vrouw en zij zouden een jaartje overslaan en pas volgend jaar opnieuw een nieuw team samenstellen.
Het lot heeft er anders over beslist.
Het verlies dat haar drie dochters en partner nu ervaren raakt van binnen aan de leegte en het gemis in mijn leven.
Ik kan alleen maar hopen en wensen dat hun sterke band en de aanwezigheid van hun geliefden dit verlies mee helpen dragen.

Lesbisch

Mijn cliënte zegt het met veel aplomb. Je hebt drie kinderen en je bent lesbisch. Je hebt een relatie en leeft samen met een vrouw.
Haar man heeft me gegoogled. Hij heeft op mijn cv ook gezien dat ik diverse soorten opleidingen gedaan heb. Dus waarschijnlijk van alles begonnen en niets afgemaakt. Hij vermoedt dat de huisarts dit allemaal wel niet zal geweten hebben toen ze haar doorverwees naar mij.

Ik verstijf van binnen en voel de kleur uit mijn gelaat weg trekken. Maar ik adem uit en vraag schijnbaar rustig hoe het voor haar is om dit te horen. Is mijn lesbisch zijn een probleem voor haar?

Van binnen raast het. Ik heb geen relatie. Ik heb geen vrouw meer. Ik ben helemaal alleen.

Maar ik hoor professioneel te blijven en dit adequaat op te vangen.
Ze zegt dat het geen probleem is maar de lichte aarzeling in haar stem ontgaat me niet. De argumenten van haar man hebben indruk gemaakt.
Misschien heeft ze toch haar bedenkingen bij mijn geschiktheid als therapeut vanwege mijn opgevangen geaardheid.
Als ik haar vraag of ze vragen heeft rond mijn achtergrond en opleidingen, die ik heus wel allemaal met succes heb beëindigd, wuift ze het weg. Ik nodig haar uit om als die er toch nog zouden komen, die zeker te stellen. Ik ben er voor haar.


De volgende cliënt is te laat. Even tijd om uit te huilen en mezelf te herpakken. Realiseren dat opmerkingen van mensen die ik vroeger gewoon relativeerde nu een hele cascade aan gedachten, herinneringen en emoties te weeg brengen die  ik ternauwernood kan verteren. Die het blok van binnen als het ware dieper en pijnlijker in mijn lijf duwen.
Nadien ben ik kwaad op mezelf dat het toch weer tot huilen is gekomen. Mijn ogen lijken er niet echt op vooruit gegaan door de druppels van de apotheek.
Langs de oogarts gegaan om raad maar een eerste afspraak is pas mogelijk in augustus. Helpt me dus niet echt vooruit. Ik moet gewoon stoppen met wenen.
Me niet meer laten raken door mensen. Er op een of andere manier in slagen om niet meer te voelen. Al terwijl ik het bedenk realiseer ik de onmogelijkheid er van. En dan...dan zit ik vast. En voel ik de tranen alweer stuwen.

 

Formele bevestiging

Hij lag gisteren in de bus. Een brief van de gemeente. Ik deed hem vrij argeloos open, geen idee waarover het kon gaan. En dan een formeel bericht dat de ontbinding door echtscheiding van mijn huwelijk werd uitgesproken .

Al de hele ochtend trachtte ik mezelf op te leggen om mijn aandacht bij mijn werk te houden maar het lezen van deze, van elk gevoel gespeende woorden, maakt mij helemaal koud van binnen.
Dit is hoe de gemeenschap kijkt naar wat mij is overkomen.
We horen niet meer bij elkaar. De band tussen ons is nu officieel verbroken. Ook mensen die onze namen als het ware jaren lang in één adem noemden, zien ons nu als volkomen los van elkaar bestaand. We zijn geen  geliefden meer, zelfs geen vrienden...er blijft niets over tenzij een besef van elkaars bestaan dat mogelijks - in het beste geval, tot een knikje van harentwege zou leiden als ze me onverwacht zou tegen komen. Net zoals ze onlangs bij mijn zoon deed. Een kennis uit een vaag verleden.

De hele daaropvolgende nacht lijk ik keer op keer opnieuw dit moment te herbeleven, van het openen van de brief tot het geschokt realiseren van de woorden. Uitgeput wakker geworden.

Toch opnieuw naar het werk vertrokken nadat ik de pus uit mijn ogen weggewist heb. De druk in mijn maag en hartstreek is met momenten niet te harden maar ik weersta aan de neiging om me te laten gaan en te huilen.
Tegen de middag toch maar naar de apotheek om een middeltje tegen die brandende ogen. Geen idee of het me zal lukken om die druppels alleen in te brengen.
Ik doorkruis de wekelijkse markt en kan bij het groentekraam niet weerstaan aan een bakje aardbeien.
De marktkraamster is enthousiast. Lang geleden dat ze me nog gezien heeft. Mooi weer he? En de aardbeien zijn al lekker, zo vroeg op het jaar. En ze heeft onlangs dat meiske gezien op TV,  dat meiske dat altijd bij mij was. Ze doet dat goed hé. Fantastisch toch dat ze zo opkomt voor die dingen. Een super madame.
Ik knik en bevestig dat ze het goed doet.
Ik ben het gewoon dat iedereen mijn vrouw super vindt. Ook op facebook regent het complimentjes over haar inzet voor anderen.
Ik durf niet stil te staan bij hoe de mensen dan over mij denken. Ik die door die super dame aan de kant gezet ben.

Gedachten die niet helpen. Die enkel maar meer malaise en druk van binnen te weeg brengen. Wegduwen dan maar. Proberen om me te concentreren op mijn werk. Een boek doornemen ter voorbereiding van een vorming. Niet eenvoudig met pijnlijke en vermoeide ogen.