De dag zit er op. Het gekrijs van het getraumatiseerde autistische jongetje dat wanhopig uithaalde met zijn armen en zich dan helemaal in een bolletje in mijn zetel verschanste galmt nog na in mijn hoofd . Het kleine meisje dat trots vertelde dat ze helemaal boven op de Mont Ventoux geweest is en zo onbedoeld heel wat herinneringen bij me naar boven haalde.
De verhalen van cliënten laten me niet snel los. Ik weet dat dit met mijn eigen ervaren van uitputting te maken heeft én met de onmogelijkheid om achteraf even bij te babbelen en tot rust te komen in de armen van mijn vrouw.
Maar het is niet anders. Veroordeeld tot het zelf verteren van de dagdagelijkse indrukken die soms erg indringend zijn. Echt een babbel doen met iemand aan de telefoon zou me ook niet meer lukken. Moe gepraat al de hele dag, niet meer in staat om te luisteren naar iemand.
Ik snak naar een kus, een knuffel, een strelende hand, een lijf tegen me aan...verlangens en gedachten die ik moet loslaten, die alleen maar pijn doen. Het voelt als mezelf geweld aandoen.
Een vrij en lang weekend voor de boeg. Morgen komt mijn oudste aan op Zaventem. Drie dagen terug in België en ze stelt haar vriend voor. Ik probeer mezelf voor te houden dat dit iets fijn is. Mijn verstand is 'tevreden' dat ze komen maar mijn gevoel lijkt het niet te ervaren.
Verknipt. Hele dagen mezelf verplichten om niet te voelen om te kunnen functioneren en er nadien dan niet in slagen om te genieten van de komst van mijn kind?
Leegte nadat ik mijn laatste cliënt heb buitengelaten. Mijn spieren lijken me niet meer te kunnen dragen. Mijn bed dan maar, misschien lukt het nog om even afleiding te vinden in een boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten