Lesbisch

Mijn cliënte zegt het met veel aplomb. Je hebt drie kinderen en je bent lesbisch. Je hebt een relatie en leeft samen met een vrouw.
Haar man heeft me gegoogled. Hij heeft op mijn cv ook gezien dat ik diverse soorten opleidingen gedaan heb. Dus waarschijnlijk van alles begonnen en niets afgemaakt. Hij vermoedt dat de huisarts dit allemaal wel niet zal geweten hebben toen ze haar doorverwees naar mij.

Ik verstijf van binnen en voel de kleur uit mijn gelaat weg trekken. Maar ik adem uit en vraag schijnbaar rustig hoe het voor haar is om dit te horen. Is mijn lesbisch zijn een probleem voor haar?

Van binnen raast het. Ik heb geen relatie. Ik heb geen vrouw meer. Ik ben helemaal alleen.

Maar ik hoor professioneel te blijven en dit adequaat op te vangen.
Ze zegt dat het geen probleem is maar de lichte aarzeling in haar stem ontgaat me niet. De argumenten van haar man hebben indruk gemaakt.
Misschien heeft ze toch haar bedenkingen bij mijn geschiktheid als therapeut vanwege mijn opgevangen geaardheid.
Als ik haar vraag of ze vragen heeft rond mijn achtergrond en opleidingen, die ik heus wel allemaal met succes heb beëindigd, wuift ze het weg. Ik nodig haar uit om als die er toch nog zouden komen, die zeker te stellen. Ik ben er voor haar.


De volgende cliënt is te laat. Even tijd om uit te huilen en mezelf te herpakken. Realiseren dat opmerkingen van mensen die ik vroeger gewoon relativeerde nu een hele cascade aan gedachten, herinneringen en emoties te weeg brengen die  ik ternauwernood kan verteren. Die het blok van binnen als het ware dieper en pijnlijker in mijn lijf duwen.
Nadien ben ik kwaad op mezelf dat het toch weer tot huilen is gekomen. Mijn ogen lijken er niet echt op vooruit gegaan door de druppels van de apotheek.
Langs de oogarts gegaan om raad maar een eerste afspraak is pas mogelijk in augustus. Helpt me dus niet echt vooruit. Ik moet gewoon stoppen met wenen.
Me niet meer laten raken door mensen. Er op een of andere manier in slagen om niet meer te voelen. Al terwijl ik het bedenk realiseer ik de onmogelijkheid er van. En dan...dan zit ik vast. En voel ik de tranen alweer stuwen.