Mijn tuintje wat opgefrist. In stilte spitten, planten, bloembakken ontdoen van naalden en onkruid. Mijn aardbeienplantjes her en der uit de tuin gerecupereerd. Nadat mijn hond zich had uitgeleefd in de plantenbak bleef er nauwelijks aarde in de bak over en vonden de plantjes nieuwe grond in het gras en tussen de struiken. Benieuwd hoe lang het nu gevrijwaard blijft. Verloren moeite?
Maar toch brengt het wat rust om bezig te zijn.
Een lange wandeling met de hond. Onderweg oppervlakkige babbels met voorbijgangers. Ervaringen uitwisselen over honden, katten en hoe beide met elkaar omgaan. Luisteren naar het wedervaren van een vrouw wier man in vijf verschillende operaties telkens een volgend stukje van zijn grote teen en voet geamputeerd werd en zo uiteraard voorlopig niet meer kan mee wandelen. Vrijblijvend, anoniem.
Volgen hoe de wolken langzaam open breken en een voorzichtig straaltje zon doorlaten.
Terug thuis me op mijn verslagen werpen. Het werk stapelt zich immers te veel op.
De zinloosheid ervan wegduwen. Sinds november is geen enkele factuur meer betaald. De bevoegde overheidsdienst zegt laconiek dat er geen budgeten meer zijn en ze hebben geen idee wanneer er gelden worden vrij gemaakt.
Maar van dag tot dag. We zien wel, ook hoe we onze eigen facturen betaald krijgen. Daar maak ik me niet meer druk over.
Op één maand tijd twee cliënten op intake gehad die op het einde van het gesprek doodleuk zeggen dat ze geen geld bij hebben en het de volgende keer zullen voldoen. Geen van beiden nog gezien. Aan de telefoon afgewimpeld. Het komt wel in orde. Een volgende keer wordt er vast niet meer opgenomen.
's Avonds doodmoe na een druk weekend. Mijn lijf geradbraakt. De eenzaamheid slaat toe. Gelukkig springen mijn zoon en zijn vriendin even binnen voor een babbel. De opkomende tranen worden weer naar binnen geloodst. Vervoegen het harde blok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten