Een groep oudere vrouwen een hele namiddag laten kennismaken met mindfulness. Met milde aandacht tijd maken voor jezelf. De filosofie van het bewust in het nu staan en het niet oordelend aandacht geven aan gevoelens, gedachten en gewaarwordingen meegeven en laten ervaren.
Ze zijn enthousiast. Zelfs mijn moeder die één van hen is en met het nodige scepticisme deelnam.
Het kostte me ongelooflijk veel moeite om de workshop voor te bereiden, mijn knop voor de zoveelste keer om te draaien na een hele voormiddag vechten tegen de tranen, de hopeloosheid en de eenzaamheid en er aan te beginnen. Vóór het binnenkomen nog even uitgehuild in de auto om iets van de versmachtende pijn kwijt te raken.
De oefeningen aanbrengen leidt me af van de zwaarte in mijn borst. Praten reguleert mijn ademhaling.
Het doet goed om achteraf hun positieve en gemeende dankwoorden te ontvangen. Eventjes de stem in mij die aangeeft dat ik dit veel beter had kunnen doen als ik me maar beter zou voelen, het zwijgen opleggen. Het is wat het is. Meer zit er op dit moment niet in.
Nu thuis en de vermoeidheid weegt. Mijn ogen branden en verdriet maakt plaats voor een apathisch ervaren leegte. Geen denken meer, geen energie meer, niets meer.
In de zetel ploffen en staren. Te moe om me recht te zetten, geen fut meer om een boek te nemen, geen kracht meer om ook nog maar iets aan te vatten. Ergens vaag beseffen dat ik toch tot in mijn bed moet raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten