Onrust

Een begrafenis helpt niet om me beter te voelen.
Verdriet voelbaar doorheen heel mijn wezen. Zien hoe vader en dochters elkaar vinden in het samen rouwen om hun partner en moeder, veel te vroeg gegaan. Een intiem en ontroerend gebeuren.
Als iemand overlijdt door ziekte wordt je gedragen. Als iemand uit je leven verdwijnt omdat ze je beu is, omdat ze voor een ander kiest dan hoor je boos te zijn.
Dan zijn er geen rituelen. Dan mijdt men om er over te praten. Dan hoor je zelfs alles wat met haar samenhangt uit je leven te bannen.
Wordt het geen tijd dat....

Even mijn deelneming betuigen en na de offerande weg. Het is genoeg geweest. Het werk hervatten om de onrust van binnen op de achtergrond te duwen.
Onrust en angst die al een paar dagen mijn denken overnemen.
De idee niet van me kunnen afzetten dat er iets op til is. Dat er iets niet klopt.
Als ik mezelf kritisch onder de loep neem weet ik dat het uitblijven van verder nieuws van haar, zelfs al dagen geen berichtjes op facebook meer, me de kast op jaagt.
Wakker worden angstig en zwetend. Mezelf elke keer opnieuw in de hand moeten krijgen. Mijn aandacht steeds terug naar mijn werk, de activiteit waar ik mee bezig ben, brengen.
Om gek te worden.
Alert en op mijn hoede. Cynisch bedenken dat dit me minder zwak doet voelen dan zwelgen in het verdriet. Het helpt om niet te wenen. Mijn gsm voortdurend bij de hand.

Ook dit zal passeren waarschijnlijk.