Verrijzen

Pasen.
Luid geblaf van de hond wekt me uit mijn slaap. Dit jaar geen Zalig Pasen-kussen bij het ontwaken. Geen feestelijk ontbijt met licht gekookte eitjes noch een enthousiaste blik van mijn vrouw als ze de Paasverrassing vindt die ik, als ze even uit de buurt is, op haar hoofdkussen achter gelaten heb.
Gewoon een boterham en een tas thee, alleen in stilte aan tafel.

Pasen, feest van de Verrijzenis. Het daagt me dat het de tweede keer is deze week dat de verrijzenis-gedachte me gepresenteerd wordt.
Inanna, de godin die verrijst uit  de dood en terugkeert uit de onderwereld. Nu het verhaal van Christus. Verrijzenis lijkt een universele maar vooral Goddelijke gave. In ieder geval een die ik niet lijk te bezitten.
Mijn nieuwe leven alleen vooral een doodse ervaring. Een einde waarop geen begin zich lijkt te enten of toch geen begin dat de belofte van zinvol leven in zich lijkt te hebben.

Met de hond gaan wandelen in de groene gordel rond Brussel. De beschrijving in de wandelgids beloofde meer dan het parcours biedt. Veel asfalt en rechttoe rechtaan wegen. Enkel korte stukjes groen en één halve kilometer bos.
Maar de tijd passeert. En de zon breekt af en toe door.

Verblind door de tranen stap ik aan de buitenkant van een bocht naar rechts. Een auto scheurt met een te hoge snelheid langs en een andere, een blinkend gepimpte zwarte met een blitse jonge blonde knul achter het stuur wil hem in de bocht inhalen door de berm op te rijden. De berm waar ik me met de hond bevind.
Het gebeurt allemaal in een flits. Op het moment dat ik realiseer dat hij geen rekening gehouden heeft met een wandelaar, schrikt hij, slaat zijn remmen toe en al slippend voegt hij zich op het nippertje weer achter de eerste auto.
De hond rukt in paniek uit alle macht aan de lijn en ik heb moeite om mijn evenwicht te bewaren.
Maar het moment is zo voorbij.
Het had allemaal kunnen stoppen voor mij. Niet meer afzien, niet meer moeten vechten om me recht te houden. Gewoon een ongeluk dat ongeluk stopt.

Maar het lot lijkt het anders te willen. De dag verder opvullen dus.