Tijd

Een dag thuis.
Na de drukte gisteren tijdens het Paasetentje bij mijn moeder is dit even een zegen anderzijds de dag gestart met een onbeschrijflijk ervaren van gemis.
Een hele ochtend golven van verdriet. Alsof na een hele middag faken in gezelschap van de familie nu alles los mag komen.
Praten... met mijn zussen over hun reizen, hun verbouwingen. Het overlijden van de schoonvader van de oudste en hoe het haar verbaast dat haar anders niet zo emotionele man nu huilt. Het herstel van mijn andere zus na een ingreep. Hoe mijn jongste zus op crisismomenten met de kinderen mijn moeder er bij roept want bloed en andere toestanden zijn aan haar niet besteed, dan verliest ze steevast het bewustzijn. Bij navraag blijken de ergst meegemaakte crisissen een niet te stelpen bloedneus te zijn en een onwaarschijnlijk erge diarree van haar dochter toen ze baby was.
De schedelbreuk, de ernstige allergische reactie op penicilline en open wonden indachtig die mij indertijd met mijn kinderen op de spoed deden belanden, lijkt het me dat ze zich gelukkig mag prijzen dat haar kroost erger onheil is bespaard gebleven.
Eén zus heeft even de moeite getroost om te polsen of 'bij mij nu alles afgerond is'.
Als ik aangeef dat de scheiding volledig achter de rug is en dat ik niets meer hoor of zie van mijn vrouw, is dit volgens haar het beste zo. Dat ik even protesteer en aangeef dat ik dit heel moeilijk vind gaat al verloren in de drukte en een andere gesprekspartner.


Vandaag een workshop mindfulness voorbereiden. Milde aandacht voor je ademhaling, je stemming en je gedachten. Accepteren wat is.
Stromen van emoties en gedachten toelaten en steeds opnieuw terugkeren naar je ademhaling. Vermoeiend en knap moeilijk. Maar wat is mag er zijn.
Ook de groeiende ongerustheid. Het vage weten dat er iets op til is. Het even laten zijn en terug focussen.
Dankbaar zijn om wat is en niet blijven stil staan bij wat niet is. Pff.

Een fietstochtje met een vriendin. In het kader van mijn zelfzorg. Bewegen. Zelf al ben ik niets op mijn gemak op een fiets. Maar naar het schijnt kan wat niet is nog komen.
Het doodt de tijd. Tijd nodig om te helen?