Twee dagen geleden had een vriend me gebeld dat ze begonnen waren met palliatieve sedatie. Het was een bewuste keuze van haar om te gaan. Haar lichaam was op na de vele chemokuren. Ze wist dat ze niet meer kon genezen en ze had de geboorte van haar vierde kleinkind vorige week afgewacht. Een gezonde kleinzoon.
Twee jaar geleden zijn haar dochter en mijn vrouw op de kar gesprongen van de actie 'Kom op tegen kanker', sterk gemotiveerd door de kankerdiagnose die ze had gekregen. Toen al wisten we dat het chronisch was, dat een echt herstel niet mogelijk was. Men kon enkel proberen om de aftakeling af te remmen. Zolang de chemo aansloeg was er hoop, kon ze verder.
Maar nu heeft ze de strijd opgegeven.
Twee jaar na elkaar brachten mijn vrouw en haar oudste dochter één en vorig jaar zelfs twee teams op de been om de '1000 km tegen kanker' te rijden. Een heel jaar zoeken naar sponsorgelden. Een spaghettifestijn, een pannenkoekenbak en een verkoop van paaseieren organiseren. Veel mensen geënthousiasmeerd, veel gelden ingezameld. De ontroerde en dankbare lach van de vrouw die dit in beweging gebracht heeft was zeker al die inspanningen waard.
Dit jaar was haar dochter zwanger. Mijn vrouw en zij zouden een jaartje overslaan en pas volgend jaar opnieuw een nieuw team samenstellen.
Het lot heeft er anders over beslist.
Het verlies dat haar drie dochters en partner nu ervaren raakt van binnen aan de leegte en het gemis in mijn leven.
Ik kan alleen maar hopen en wensen dat hun sterke band en de aanwezigheid van hun geliefden dit verlies mee helpen dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten