Kwetsen

Het blok zeurt zachtjes in mijn romp. Er is wat rust weergekeerd door een paar dagen thuis te werken. Even geen confrontaties met mensen. Even niet geraakt worden door opmerkingen, onbedoelde goed gemeende raadgevingen. Gewoon thuis met de troost van het vertrouwde, waar mijn herinneringen er mogen zijn. Waar foto's getuigen van wat was en er geen druk is om te vergeten en los te laten.

Het lukt me aardig om minder te wenen om mijn ogen te sparen. Een spoedconsult bij een oogarts leidde tot het verdict dat ik onvoldoende traanvocht heb waardoor er pijn en wrijving ontstaat. Een gel en het zelf opgelegde huilverbod brengen nu wat soelaas.

Tussendoor probeer ik de voorbije ervaringen met mensen te verteren.
Een onverwachte uitnodiging dit weekend bij een vrouwenpaar dat ik al lang niet meer gezien had. Die ochtend opgestaan met overspoelend verdriet. Toch maar vertrokken.
Een warme ontvangst. Vechten tegen al wat van binnen reageert op de knuffel. Luisteren naar de enthousiaste verhalen over de verbouwingen. Oprecht bewondering uiten voor de creativiteit die ze er in gelegd hebben. Het dolle spel aanschouwen van hun en mijn hond. De laatste voor het eerst geconfronteerd met een onuitputtelijk teefje wat voor opgewonden taferelen zorgt.
Tijdens een wandeling brengen mijn gastvrouwen me onverwacht naar een kapelletje. Hier zijn ze zes jaar geleden gehuwd.
Hier was ik toen samen met mijn vrouw.
In één jaar tijd zijn we met drie vriendinnenparen gehuwd. De twee andere paren leven nog gelukkig samen. Wij zijn gestrand. De pijn schiet door mij en ik slaag er nauwelijks in om mezelf recht te houden. Gelukkig praten ze gewoon door.
En dan geeft één van hen aan dat ze mijn vrouw een tijd geleden onverwacht is tegengekomen. Maar ze blijft op de vlakte over wat er is gezegd.
Alles in mij verlangt om meer te horen maar ondertussen weet ik al dat mensen hier niet van houden. Loyauteit zeker?  Ik slik het door.

De pijn van binnen is niet te harden maar ik dwing mezelf om me te focussen op wat zich in het moment afspeelt. Meepraten over hun ervaringen, me bewust van hun pogingen om gezelligheid te creëren. De vlammen van de houtstoof, de lekkere maaltijd.

Thuisgekomen opluchting om even mezelf te kunnen zijn, het verdriet te kunnen laten komen maar ook dankbaar voor hun uitnodiging.


Vandaag totaal onverwacht uitgekomen op een beeldopname van mijn vrouw.
Met de camera aan de slag geweest voor het werk en op de geheugenkaart vind ik de beelden.
Een duo gesprek met een vormingswerker waarbij hij zijn eigen jeugdervaringen aftoetst aan de hare. Zij die een armoedige en problematische thuissituatie heeft gekend.
Ze praat ook over onze relatie en hoe ze vaak versteld stond over hoe ik  plan, zelfs aan pensioensparen denk terwijl zij enkel nu wil leven en genieten. Het maakt haar soms boos.
Hoe ik bij een aankoop afweeg en zij gewoon wil kopen waar ze zin in heeft als het geld op de rekening staat.
Ze heeft van middenklassers, ook van mij geleerd dat ze voor zichzelf moet zorgen. Maar het lijkt alsof degenen die het haar geleerd hebben het zelf niet kunnen.
Haar horen praten over deze dingen schokt. Het is niet nieuw voor mij maar nu lijkt het alsof ik vroeger toen het ter sprake kwam nooit heb gerealiseerd dat dit voor haar zo moeilijk was. Dat dit een breekpunt kon zijn.
Iets verder vertelt ze over haar levensmotto. Ze heeft zich als kind voorgenomen om er te geraken, om zich niet te laten klein krijgen en ...zelf nooit iemand te kwetsen.

Het blijft in mij nazinderen. Het raakt. Het is alsof alle gevoel uit me weg trekt. Verdoofd, apathisch, afgesloten.