Paraguay

Een goed gevuld weekend achter de rug. De mama van een ex-vriendje van mijn dochter onverwacht twee dagen op bezoek. Volop in rouw omwille van het abrupte overlijden van haar zoon. Thuis de muren oplopend heeft ze het vliegtuig genomen om de leegte te ontvluchten.
Ruimte bieden om te wenen, te vertellen en  afleiding aanreiken tijdens stadbezoeken.
Na een week hard werken even mijn nood aan rust op zij zetten en een aangename gastvrouw proberen zijn.
Haar dankbare glimlach doet me de vermoeidheid wat vergeten. Het doet mijn dochter zichtbaar goed om met mijn logee herinneringen aan haar vriend op te halen en door fotoboeken te bladeren. Tranen zijn nooit ver weg maar er wordt ook gelachen om grappige anekdotes die worden opgehaald.

Ik duw de herinneringen weg. Het zijn evenzeer herinneringen aan de laatste vakantie met mijn vrouw.  Mooie herinneringen, ondanks de pijn die er toen ook was. Een beschadigde zenuw, zo bleek later. Toch belette die me toen niet heel erg te genieten van de uitstapjes, van het samen met mijn vrouw en de kinderen de mooie dingen van ons land te delen met een enthousiaste jonge man die van de andere kant van de wereld op verkenning kwam, de liefde achterna.


Soit.
Gisterochtend vertrok zijn moeder richting Spanje. Nog een weekje op bezoek bij familie om dan terug te keren naar haar thuishaven Paraguay.
Binnen twee weken stappen mijn dochter en ik  het vliegtuig op om een tegen bezoek te brengen.
Met een dubbel gevoel.
Drie jaar geleden ben ik met heel veel enthousiasme en met nauwelijks ingehouden nieuwsgierigheid voor de eerste keer met mijn zoon naar ginder vertrokken.
Voor de eerste keer in mijn leven zo ver van huis. Mijn vrouw bleef achter. Vliegen beangstigde haar en meer dan twintig uur onderweg was voor haar teveel van het goede.
Het werd een fantastische ervaring. Voor mij. Voor mijn zoon.
Voor mijn vrouw was het een beproeving. Alleen thuis miste ze me enorm. Ze kwam nergens toe. Elke avond telefoon. Vele sms'jes die soms met uren vertraging aan kwamen terwijl zij vol spanning op een antwoord wachtte.
De terugvlucht was er een met hindernissen. Een noodstop in Brazilië door een stervende drugkoerier aan boord. Meer dan acht uur later dan verwacht terug thuis.
Overstromende emoties bij aankomst. Ze liet me nooit meer zo ver alleen gaan.


Nu zal ik vertrekken, zonder gemist te worden. Geen sms'jes of telefoontjes meer. Niemand die er op zit te wachten dat ik - als er dan eens wifi is - verslag uitbreng van de dag.
De opduikende cynische gedachte dat er zelfs geen haan zal naar kraaien als ik niet terug keer duw ik maar naar de achtergrond.

Ik probeer er niet bij stil te staan. Ik neem me voor om het te nemen zoals het komt. Niets verwachten voorkomt teleurstellingen.
Een leidmotief dat me de laatste twee jaar al vaker geholpen heeft om me niet te laten vangen aan kwistig gemaakte menselijke beloftes.

Proberen de gelatenheid en anhedonie van de laatste week terug de plaats te laten in nemen van de steeds opduikende scherpe pijn.

Bedsharing

Een hele dag vechten tegen tranen. Mezelf voor houden dat daar geen reden toe is. Gewoon mijn werk doen en niet stil staan bij die aanhoudende druk in mijn borst.
Een vorming rond bedsharing. Met verpleegkundigen het gesprek aan gaan rond hoe ze ouders kunnen informeren over het gevaar van samen slapen met je kindje. In mij dringen de herinneringen aan intens zalige momenten met mijn kinderen in bed zich op. De warmte van hun lijfjes vermengt zich met sensaties van zachtheid en dicht zijn met mijn vrouw.
Voor mij geen intieme momenten meer.
Gemis dat tot diep in mijn ziel snijdt.
Mijn irritatie over het 'betweterig' vingertje van de collega's staat niet in verhouding tot hun reacties. De pijn van binnen laat gewoon niet toe om eender welk onderwerp dat raakt aan dicht zijn objectief te bekijken. Ademen en vriendelijk zijn.

Professioneel blijven.

Ik ben gelukkig geen jonge mama meer in dit decennium. Mijn kinderen zijn geboren in een tijd waarin ik me kon verlaten op mijn eigen intuïtie over wat goed was voor hen. Ik kon afgaan op hun reacties op wat ik deed en hier in lezen wat ze nodig hadden.
Als ik onzeker was over iets dan vroeg ik het mijn moeder. En met haar info deed ik dan weer wat ik dacht dat goed was.
Waarschijnlijk heb ik geluk gehad. Drie schatten van kinderen zonder noemenswaardige ongelukken groot gebracht én gezondigd tegen heel wat van de huidige adviezen.

Wetenschap heeft zijn voordelen. Wiegendood en kindersterfte zijn serieus afgenomen.
Dus ...


De plaats naast me in bed blijft in ieder geval leeg.
 

Open vraag

Heb je genoten van het weekend met je dochter?
Alles in me wordt alert. Het verwachte antwoord ligt al in de vraag besloten.
Wat antwoord ik?
Irritatie wegduwen. Het is goed bedoeld. Ik hoor de betrokkenheid in haar vraag.

Als hulpverlener ken ik het belang van open vragen. Maar sinds ik al twee jaar zwalp met verlies en rouw voel ik aan de lijve hoe mensen me onbedoeld klem kunnen zetten met hun directe en suggestieve vragen of opmerkingen.
Ofwel train ik mezelf nog meer in een vaardigheid die ik vroeger nauwelijks hoefde toe te passen  - rond de pot draaien en geen rechtstreeks of een vaag antwoord geven - ofwel doe ik de waarheid geweld aan en zeg ik zonder blikken of blozen dat ik genoten heb.

Is het zoveel gevraagd om de ruimte te krijgen om te vertellen wat ik zelf kwijt wil? Gewoon een vraag als : Hoe was jouw weekend met je dochter?
Want ik wil niet steeds geconfronteerd worden met wat niet meer is. Ik wil positief kunnen zijn. Ik wil niet steeds de sfeer bederven.

Gewoon kunnen vertellen dat mijn dochter het goed stelt. Ze is geboeid door haar werk. Elk weekend wel een of andere leuke activiteit met vrienden. Zij en mijn moeder hebben heel wat af getaterd. Een mooi appartementje en toffe flatgenoten.  Zürich kan me als stad niet echt bekoren. En dan bedoel ik louter dat het cultureel niet zo veel lijkt voor te stellen. Maar het bruist wel. Veel jong en kleurrijk volk. Overal terrasjes en mooie winkelpanden. Lekker eten en kuieren langs de straten.
Bern verkennen. Prachtig weer. Toch wel statige gebouwen. Veel water.
Zwitsers Duits. Een taaltje waar ik niet veel kan van maken.

In de verte de bergen. Heimwee. Zo onbereikbaar. Mijn moeder ziet een uitstapje naar de Alpen niet zitten. Hoogtevrees.
Herinneringen wegduwen.

De slaap niet kunnen vatten. Ongemakkelijk in één bed met mijn moeder. Haar slaapgeluiden triggeren beelden van mijn vrouw naast me in bed. Vechten tegen tranen.
Nood aan een knuffel, aan warmte. Nood aan dicht zijn. Steeds opnieuw focussen op het 'nu', op wat 'is'. Focus op mijn ademhaling om de kou te verjagen.  Herinneringen en gemis wegduwen. Vermoeiend.

Dankbaar dat ze er zijn. Mijn moeder, mijn dochter.
Blij voor de afleiding.

Misschien is echt bewust genieten zonder verdriet of gemis, een intens gevoel van tevreden zijn, van gelukzaligheid, iets wat vroeger een bijna dagdagelijkse evidentie was,  iets wat ik niet meer kan of zal ervaren.
Ik leg me neer bij wat er is. Ik wil blijven zien wat er wel is.
Dus alsjeblief. Confronteer me niet voortdurend met vragen of opmerkingen die lijken te veronderstellen dat dingen er moeten of horen te zijn.

Als het toch gebeurt... Weet dat ik doordrongen ben van jouw goede bedoelingen maar neem het me niet kwalijk als ik wat kort of nietszeggend antwoord. Gun me dan de tijd om mijn innerlijke arousal op te vangen.