Paraguay

Een goed gevuld weekend achter de rug. De mama van een ex-vriendje van mijn dochter onverwacht twee dagen op bezoek. Volop in rouw omwille van het abrupte overlijden van haar zoon. Thuis de muren oplopend heeft ze het vliegtuig genomen om de leegte te ontvluchten.
Ruimte bieden om te wenen, te vertellen en  afleiding aanreiken tijdens stadbezoeken.
Na een week hard werken even mijn nood aan rust op zij zetten en een aangename gastvrouw proberen zijn.
Haar dankbare glimlach doet me de vermoeidheid wat vergeten. Het doet mijn dochter zichtbaar goed om met mijn logee herinneringen aan haar vriend op te halen en door fotoboeken te bladeren. Tranen zijn nooit ver weg maar er wordt ook gelachen om grappige anekdotes die worden opgehaald.

Ik duw de herinneringen weg. Het zijn evenzeer herinneringen aan de laatste vakantie met mijn vrouw.  Mooie herinneringen, ondanks de pijn die er toen ook was. Een beschadigde zenuw, zo bleek later. Toch belette die me toen niet heel erg te genieten van de uitstapjes, van het samen met mijn vrouw en de kinderen de mooie dingen van ons land te delen met een enthousiaste jonge man die van de andere kant van de wereld op verkenning kwam, de liefde achterna.


Soit.
Gisterochtend vertrok zijn moeder richting Spanje. Nog een weekje op bezoek bij familie om dan terug te keren naar haar thuishaven Paraguay.
Binnen twee weken stappen mijn dochter en ik  het vliegtuig op om een tegen bezoek te brengen.
Met een dubbel gevoel.
Drie jaar geleden ben ik met heel veel enthousiasme en met nauwelijks ingehouden nieuwsgierigheid voor de eerste keer met mijn zoon naar ginder vertrokken.
Voor de eerste keer in mijn leven zo ver van huis. Mijn vrouw bleef achter. Vliegen beangstigde haar en meer dan twintig uur onderweg was voor haar teveel van het goede.
Het werd een fantastische ervaring. Voor mij. Voor mijn zoon.
Voor mijn vrouw was het een beproeving. Alleen thuis miste ze me enorm. Ze kwam nergens toe. Elke avond telefoon. Vele sms'jes die soms met uren vertraging aan kwamen terwijl zij vol spanning op een antwoord wachtte.
De terugvlucht was er een met hindernissen. Een noodstop in Brazilië door een stervende drugkoerier aan boord. Meer dan acht uur later dan verwacht terug thuis.
Overstromende emoties bij aankomst. Ze liet me nooit meer zo ver alleen gaan.


Nu zal ik vertrekken, zonder gemist te worden. Geen sms'jes of telefoontjes meer. Niemand die er op zit te wachten dat ik - als er dan eens wifi is - verslag uitbreng van de dag.
De opduikende cynische gedachte dat er zelfs geen haan zal naar kraaien als ik niet terug keer duw ik maar naar de achtergrond.

Ik probeer er niet bij stil te staan. Ik neem me voor om het te nemen zoals het komt. Niets verwachten voorkomt teleurstellingen.
Een leidmotief dat me de laatste twee jaar al vaker geholpen heeft om me niet te laten vangen aan kwistig gemaakte menselijke beloftes.

Proberen de gelatenheid en anhedonie van de laatste week terug de plaats te laten in nemen van de steeds opduikende scherpe pijn.