Bedsharing

Een hele dag vechten tegen tranen. Mezelf voor houden dat daar geen reden toe is. Gewoon mijn werk doen en niet stil staan bij die aanhoudende druk in mijn borst.
Een vorming rond bedsharing. Met verpleegkundigen het gesprek aan gaan rond hoe ze ouders kunnen informeren over het gevaar van samen slapen met je kindje. In mij dringen de herinneringen aan intens zalige momenten met mijn kinderen in bed zich op. De warmte van hun lijfjes vermengt zich met sensaties van zachtheid en dicht zijn met mijn vrouw.
Voor mij geen intieme momenten meer.
Gemis dat tot diep in mijn ziel snijdt.
Mijn irritatie over het 'betweterig' vingertje van de collega's staat niet in verhouding tot hun reacties. De pijn van binnen laat gewoon niet toe om eender welk onderwerp dat raakt aan dicht zijn objectief te bekijken. Ademen en vriendelijk zijn.

Professioneel blijven.

Ik ben gelukkig geen jonge mama meer in dit decennium. Mijn kinderen zijn geboren in een tijd waarin ik me kon verlaten op mijn eigen intuïtie over wat goed was voor hen. Ik kon afgaan op hun reacties op wat ik deed en hier in lezen wat ze nodig hadden.
Als ik onzeker was over iets dan vroeg ik het mijn moeder. En met haar info deed ik dan weer wat ik dacht dat goed was.
Waarschijnlijk heb ik geluk gehad. Drie schatten van kinderen zonder noemenswaardige ongelukken groot gebracht én gezondigd tegen heel wat van de huidige adviezen.

Wetenschap heeft zijn voordelen. Wiegendood en kindersterfte zijn serieus afgenomen.
Dus ...


De plaats naast me in bed blijft in ieder geval leeg.