Open vraag

Heb je genoten van het weekend met je dochter?
Alles in me wordt alert. Het verwachte antwoord ligt al in de vraag besloten.
Wat antwoord ik?
Irritatie wegduwen. Het is goed bedoeld. Ik hoor de betrokkenheid in haar vraag.

Als hulpverlener ken ik het belang van open vragen. Maar sinds ik al twee jaar zwalp met verlies en rouw voel ik aan de lijve hoe mensen me onbedoeld klem kunnen zetten met hun directe en suggestieve vragen of opmerkingen.
Ofwel train ik mezelf nog meer in een vaardigheid die ik vroeger nauwelijks hoefde toe te passen  - rond de pot draaien en geen rechtstreeks of een vaag antwoord geven - ofwel doe ik de waarheid geweld aan en zeg ik zonder blikken of blozen dat ik genoten heb.

Is het zoveel gevraagd om de ruimte te krijgen om te vertellen wat ik zelf kwijt wil? Gewoon een vraag als : Hoe was jouw weekend met je dochter?
Want ik wil niet steeds geconfronteerd worden met wat niet meer is. Ik wil positief kunnen zijn. Ik wil niet steeds de sfeer bederven.

Gewoon kunnen vertellen dat mijn dochter het goed stelt. Ze is geboeid door haar werk. Elk weekend wel een of andere leuke activiteit met vrienden. Zij en mijn moeder hebben heel wat af getaterd. Een mooi appartementje en toffe flatgenoten.  Zürich kan me als stad niet echt bekoren. En dan bedoel ik louter dat het cultureel niet zo veel lijkt voor te stellen. Maar het bruist wel. Veel jong en kleurrijk volk. Overal terrasjes en mooie winkelpanden. Lekker eten en kuieren langs de straten.
Bern verkennen. Prachtig weer. Toch wel statige gebouwen. Veel water.
Zwitsers Duits. Een taaltje waar ik niet veel kan van maken.

In de verte de bergen. Heimwee. Zo onbereikbaar. Mijn moeder ziet een uitstapje naar de Alpen niet zitten. Hoogtevrees.
Herinneringen wegduwen.

De slaap niet kunnen vatten. Ongemakkelijk in één bed met mijn moeder. Haar slaapgeluiden triggeren beelden van mijn vrouw naast me in bed. Vechten tegen tranen.
Nood aan een knuffel, aan warmte. Nood aan dicht zijn. Steeds opnieuw focussen op het 'nu', op wat 'is'. Focus op mijn ademhaling om de kou te verjagen.  Herinneringen en gemis wegduwen. Vermoeiend.

Dankbaar dat ze er zijn. Mijn moeder, mijn dochter.
Blij voor de afleiding.

Misschien is echt bewust genieten zonder verdriet of gemis, een intens gevoel van tevreden zijn, van gelukzaligheid, iets wat vroeger een bijna dagdagelijkse evidentie was,  iets wat ik niet meer kan of zal ervaren.
Ik leg me neer bij wat er is. Ik wil blijven zien wat er wel is.
Dus alsjeblief. Confronteer me niet voortdurend met vragen of opmerkingen die lijken te veronderstellen dat dingen er moeten of horen te zijn.

Als het toch gebeurt... Weet dat ik doordrongen ben van jouw goede bedoelingen maar neem het me niet kwalijk als ik wat kort of nietszeggend antwoord. Gun me dan de tijd om mijn innerlijke arousal op te vangen.