Misschien gaat dit ook nooit makkelijk worden.
Mijn therapeute reageert heel begripvol als ik aarzelend aangeef dat ik het nog altijd heel moeilijk vind om alles alleen door te spartelen.
Ze verwoordt mijn grootste angst.
Het zet de kranen open. Even niet mijn rol moeten spelen. Niet moeten functioneren en aangenaam zijn voor mijn omgeving.
Kunnen vertellen over wat ik mis. Is ze het nog niet beu gehoord?
De opgebouwde spanning van de laatste weken lost zich een stuk op. Eventjes de veiligheid ervaren om te praten over mijn vrouw, over mijn dromen vol verlangen, over het diepe scherpe besef dat mijn huid geen huid meer voelt.
Ze vergelijkt het met brandwonden. Elk toevallig contact is dan pijnlijk. En er is geen balsem meer om ze te verzorgen.
Een onverwachte warme omhelzing, gewoon ter begroeting of ter afscheid. Het raakt. Het zet heel mijn huid in brand. Mijn denken in shock, mijn emoties overspoelen.
Dus snel terug trekken. Mezelf herpakken en met een kwinkslag afstand nemen.
Realiseren dat ik me er meer en meer probeer tegen te wapenen. Hoe ik me emotioneel afscherm op te voorziene momenten van lichamelijk contact. Ik wil anderen niet steeds confronteren met tranende ogen en mijn innerlijke malaise. Als ik er op voorbereid ben lukt dat aardig.
Ik lees en herlees haar laatste mail. Keer op keer. Eventjes nog proeven van de herkenning. Eventjes
nog proeven van wat het oproept aan herinneringen. Eventjes mijn lichaam toelaten om zich te laven aan sensaties die prikkelen en terzelfdertijd troosten. Huid op huid. Verdrinken in zachte warmte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten