Indrukken

Indrukken doorslikken. Indrukken wegdrukken. Indrukken verteren.
Het lijkt alsof al mijn energie weg gezogen wordt door dit moeizaam verteringsproces.
Negatieve feedback van een leidinggevende. Niet concreet te krijgen in een gesprek. Niet weten wat ik er mee aan moet.
De boodschap van een vriendin dat contact voorlopig op een laag pitje moet. Haar man 'vertrouwt' het - voornamelijk virtuele - contact tussen ons niet. Een wrange 'déjà vu'.
Een zus die liever niet langs komt op een feestje voor mijn verjaardag, want 'alleen' rijdt ze zo ver niet.
Verdriet en gekwetstheid wegdringen. Iedereen kan de pot op. Ingaan tegen de drang om me op te sluiten en in mijn bed te kruipen. De plicht roept.

Elke avond doodmoe thuis komen en realiseren dat ik er niet in slaag alles klaar te krijgen. Mijn dochter die zeurt over de was die al twee weken niet is gedaan. Onafgewerkte verslagen die zich opstapelen. Mijn voortuin een ravage door de hond.
En van binnen die zeurende pijn. Tranen die, eens alleen, vaak niet te stoppen zijn.
Dat alles verslindende verlangen om te kunnen thuiskomen, armen om me heen te voelen en alles van me af te kunnen schudden in tedere veiligheid.

Me opladen aan nachten vol dromen waarin werkelijk wordt wat me in de realiteit is ontnomen. In mijn slaap kom ik tot leven, word ik geliefkoosd en bemind en is er geen verdriet.
Ik ben ondertussen gewend aan het wakker worden. Ontwaken is geen nachtmerrie meer enkel een  spijtige vaststelling van een lege plek naast me en een vermoeide start van een nieuwe dag.


Lachen en praten met mensen. Discussiëren met collega's.
Het lukt me meer en beter om aanwezig te blijven tijdens vluchtige ontmoetingen met mensen. Het biedt aangename afleiding.
Aanwezigheid van de kinderen brengt rust. Korte maar kostbare ervaringen van warmte en graag zien.

Gelaten.
We zien wel.