Het leven gaat door. Plots realiseren dat de zomer op zijn eind loopt. De vakantie is gedaan zonder dat je goed en wel beseft hebt dat het vakantie is geweest.
Waar mijn dagen tot nu toe goed gevuld zijn geweest met werken, word ik nu ineens geconfronteerd met een veelheid aan heropstartende vergaderingen, een overvolle najaar agenda en collega's die lijken te bruisen van hervonden energie.
Het nijpt me de keel toe. Het blijft elke dag vechten tegen een mentale en fysieke vermoeidheid. Het onderste uit mezelf halen om iets van enthousiasme op te brengen bij al weer een door een collega ontdekte 'nieuwe uitdaging'.
Ondertussen heeft de drukte ook een welkome bijwerking. Minder tijd om stil te staan bij mezelf, minder momenten van diep verdriet. Gewoon opgaan in de drive van dingen doen. Werk dat af moet. Nieuwe cliënten met complexe geschiedenissen. In de bres voor anderen, vluchtelingen, vrienden die hun verhaal kwijt moeten, kinderen die beroep op me doen, veel vluchtige contacten...en dan 's avonds gewoon uitgeput in bed. Nachten van intens dromen over wat niet meer is.
Soms is het te veel. De indrukken en confrontaties met mensen die raken, die me voortdurend bewust maken van wat ik mis. Dan sluit ik me op. Dan kan ik het niet meer aan om anderen te zien of te horen. Ik huil dan even mijn ziel uit mijn lijf en modder wat aan in huis.
Het werk dwingt me dan wel weer om buiten te komen. Mijn ratio eveneens. Vaak gewoon proberen om het professioneel te houden. Als ik even niet alert ben kan een onverwacht betrokken vraag van een collega toch alle sluisdeuren open zetten. Dan is het alle hens aan dek om mezelf opnieuw onder controle te krijgen. Het werk moet immers door gaan.
Een babbel met mijn supervisor.
Toch eens proberen met EMDR, een traumaverwerkingsmethodiek, de situatie leefbaarder te maken? Te werken aan aanvaarding?
Volgens een collega is dat het probleem. Mijn verstand weet dat het verlies er is en dat dit niet meer goed komt maar mijn gevoel heeft dit niet aanvaard, beweert ze stellig. Ik blijf in de slachtofferrol zitten. Slik.
Ook dat kan mijn verstand nog vatten, alleen blijven het gemis en het verlangen en zou ik absoluut niet weten hoe ik mezelf kan opleggen iets anders te voelen dan ik voel. Ik kan alleen proberen om niet te blijven hangen in negatieve gevoelens en gedachten.
Het komt binnen als een soort berisping wanneer ik duidelijk gemaakt wordt dat alles wat ik doe om om te gaan met de situatie strategieën zijn die niets wezenlijk bijdragen aan die aanvaarding. En ik heb er nogal wat : aan zelfzorg doen door gezond en regelmatig te eten, te slapen en te bewegen, mindfull bezig zijn, afleiding inbouwen, ademhalingsoefeningen, mezelf voorhouden dat geluk niet nagestreefd moet worden, dat elke dag wel passeert en dat anderen zwaardere dingen op hun weg hebben, mijn zegeningen opsommen, op geregelde tijdstippen bij mijn therapeut ventileren, mijn sociale contacten onderhouden...
Ik maak een afspraak met mijn supervisor om er mee aan de slag te gaan. De rest van de dag zit mijn keel toe en lukt het me nauwelijks om te functioneren. Waarom is zelfs bewegen iets dat moeizaam gaat, alsof het tegen een enorme weerstand dient te gebeuren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten