Veertien dagen alles achter laten. Alles...? De krop in mijn keel zwelt aan bij elke mijl die me verder van haar verwijdert. Gelukkig is een tabletje Zolpidem effectief genoeg om een paar uur vergetelheid te vinden. Vierentwintig uur en twee tussenstops later land ik aan de andere kant van de wereld.
Asuncíon. Een warm emotioneel onthaal. Mijn beste Spaans boven halen om te troosten. Hoe vang je een moeder op die haar enig kind verloor?
Maar het doet goed om weer in Paraguay te zijn. Het land van de rode aarde en zijn gastvrije volkje. Leven op een Latijns-Amerikaans ritme. Men heeft tijd hier, niets waar men zich voor haast. Alleen achter het stuur hoor je plankgas te geven, af en toe bruusk afremmend voor de zoveelste put in de aarden wegen of voor de vele verkeersdrempels op de aangelegde hoofdwegen.
Dia de los muertos. Samen naar het kerkhof. Wandelen langs de huisjes met doodkisten. De vele aanbiedingen van jongeren om het familiegraf te poetsen afslaan. Aan een van de bloemenstandjes een kleine ruiker samen stellen. Bevreemdend om langs de barbequestandjes te wandelen of chipas geoffreerd te krijgen.
Krijgen mensen echt iets binnen in dit oord van dood en verdriet?
De groen glazen deur maakt een eng piepend geluid als onze gastvrouw ze voor ons opent.
De aanblik van de eenvoudige bruine kist en de grote foto van de jongen die een paar jaar geleden het hart van mijn dochter veroverde, doet haar en zijn moeder in snikken uitbarsten. Het verdriet dat in me op welt heeft evenwel meer met een ander gemis gemeen.
Of ze hem nog eens wil zien? Als zijn moeder voor haar een kijkvenster op de kist wil open schuiven reageert ze geschokt. Dat kan ze niet aan. Alleen samen even de bloemen schikken. Met een kleenex het stof wat wegnemen. Vaarwel David.
Niet alleen mijn keel zit dicht als we door de kleine straatjes terug wandelen.
De auto brengt ons naar Los Altos. Een buitenverblijf van de familievrienden in the middle of nowhere. Een prachtige tuin, een zwembad en een grote patio om voor de zon te schuilen, die zich evenwel niet laat zien. Vijfentwintig graden maar het regent. Een tandeloze Indigino met verschrompelde leerhuid en tot de draad versleten kleren verwelkomt ons met een brede glimlach. Santiago en zijn vrouw Felicia zullen ons verblijf drie dagen aangenaam maken.
Zijzelf leven in een armoedig piepklein huisje aan de rand van het domein. Hij duidelijk fier op zijn tuin. Zij pratend in een onbegrijpelijk Guarani waardoor elke communicatie buiten 'multas gracias' onmogelijk is. Maar we smullen van de mandio chy ry ry en de chipa guazu als we terugkeren van een uitstapje naar de virgen de San Bernardino, een plaatselijke bezienswaardigheid.
Onze vakantie is begonnen.
België lijkt hier iets uit een andere realiteit. Ik mis alleen mijn hond en...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten