We hebben twee dagen een luxe vakantieverblijf ter beschikking van vrienden van onze gastvrouw. Aan het begin van de chaco's, net over de Rio Paraguay die het land in twee verdeelt. Hier geen rode aarde meer, een heel andere vegetatie maar wel even slechte wegen. We werden gewaarschuwd. Als het hard zou beginnen te regenen moesten we hier zo snel mogelijk vertrekken, anders raakten we niet meer weg.
Baantjes trekkend mijmer ik over de afgelopen dag.
Op bezoek bij een vroegere gastfamilie van mijn dochter. Met haar gastzus naar het plaatselijk schooltje. Piepklein, meubilair dat wel van vorige eeuw lijkt en nauwelijks educatief materiaal. We worden enthousiast onthaald door leerkrachten die mijn dochter herkennen. Iedereen wil met ons op de foto. Blonde - natuurlijk blonde - mensen met een bleke huid, zelfs al zit die van ons onder de opgezette muggenbeten, zijn hier een rariteit. Juf Sarah nodigt ons uit in haar kleuterklasje waar we na een serenade van Spaanse liedjes gezellig terere drinken terwijl de kinderen met klei spelen.
In de namiddag met de collectivo naar Ita. Het is hier altijd een belevenis op de gammele overvolle lijnbussen. Maar we hebben geluk en kunnen een zitplaats bemachtigen. Telkens de bus vertraagt springt er wel een andere verkoper vooraan op. Chipas, uurwerken, pakketjes keukenhanddoeken, verse fruitsalade, djerbakruiden, gekoelde dranken...Een man declameert zelfs een hele uitleg over een goedkoop lijkend kettinkje met een kruisje, dat hij uitvoerig kust en tegen de borst drukt. Onverstaanbaar doordat hij Guarani spreekt maar uit zijn gesticulaties maak ik op dat hij er magische krachten aan toedicht. Iets waar de inwoners hier zeer vatbaar voor zijn. Maar nu vangt hij bot. Niemand lijkt geïnteresseerd.
In Ita op bezoek bij vrienden en opnieuw terere drinken aan het meer. Voor de verandering krokodillen voeren in plaats van eendjes.
Mijn zwempartijtje wordt verstoord door een plots onweer. Dus douchen en op zoek naar iets eetbaar. Mijn gezelschap is immers nog niet wakker.
Enkel onze cuidador is al aan de slag met de grasmaaier. Zijn tandeloze onderdanige lachje en zijn gescheurde kleren roepen heel wat gêne bij me op. Een kleuter zit wat verder met een half blote baby vervaarlijk te schommelen op een stoeltje. Als ik ze bij me probeer te roepen stuift ze weg, terwijl de baby uit haar handen half op de grond glijdt.
Op het terras met zicht op de Rio, luisterend naar het gekweel van de kleurrijke vogels en het wonderlijk gefladdder van de colibri's, nuttig ik dan maar alleen mijn pan dulce.
Yakarés in Ita (Guarani voor krokodil)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten