Ik probeer de pijn boven mijn rechteroog en de veelkleurige vlekken die mijn zicht vertroebelen te negeren. De voorboden van een migraine aanval.
Niet onverwacht na een turbulente werkweek. Nauwelijks tijd om alles in me op te nemen, laat staan ergens een plaatsje te geven.
Emoties naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Parijs die een serieuze impact hebben op mijn teams.
Frustratie bij de verpleegkundigen. Is het wel veilig om in Brussel op huisbezoek te gaan? Consultaties te verzorgen? Crèches sluiten maar zij worden verondersteld in de straten rond te lopen en hun werk te doen? Hun familie ziet dit niet zitten. Raids van politie in huizen en wijken waar ze een paar dagen daarvoor gewoon op bezoek gingen. Ze zijn bang. Wat wordt van hen verwacht?
Een gezinsondersteuner met een hoofddoek komt ontredderd het regiohuis binnen, aangegaapt op de metro toen ze iets uit haar trolley wou nemen, een opgestoken middenvinger van een voorbijganger op straat - ze is toch geen terroriste?
Medewerkers kunnen hun emoties niet meer de baas op een overleg. Een hele week tot 's avonds laat alles opvolgen, eist zijn tol. Drama ten top.
Luisteren, opvangen, bemiddelen, oplossingen zoeken.
Anderen bleven weg uit Brussel. Voor mij was het een weekje Molenbeek.
Moe.
Nu uitloggen en me overgeven, ogen sluiten en een diep verlangen in mij doet tranen opwellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten