Ik heb er lang over gedaan. Het leek niet zo'n moeilijke opdracht toen mijn supervisor vroeg om een brief aan mijn vrouw te schrijven ter voorbereiding van een verwerkingssessie. Ik heb immers al bladzijden vol geschreven sinds ze uit mijn leven verdween in een poging om greep te krijgen op een leven dat me sindsdien helemaal ontglipt lijkt.
Maar het lukte niet om een letter op papier te zetten eens ik het rechtstreeks aan haar diende te richten. Hoe moest ik haar aanspreken? En bij elk woord, elke zinswending zag ik haar gezicht voor me, kon ik me haar gelaatstuitdrukking voorstellen, kon ik haar als het ware naast me voelen zitten en bewegen.
Uiteindelijk heeft een koortsopstoot die me tot werkverlet verplichtte me de ruimte geboden om hier mee aan de slag te gaan.
Snotterend, in pyjama met een hete tas thee naast me, heb ik aan één stuk door geschreven. Een uitgebraakte woordenvloed van zes bladen lang, alsof ze naast me zat met het dringend verzoek om zeker niet te reageren.
En dan moest het buiten. Onmiddellijk doorgestuurd.
Ondertussen ben ik er mee aan de slag gegaan. Een intense sessie waarin heel wat traantjes gevloeid zijn. Doodop en helemaal leeg maar dankbaar voor de warmte die ik ervaren heb bij een fijne collega.
Het is nog niet rond. Er volgt nog een sessie.
Achteraf opgeslokt door de drukte van het werk. Verdriet dat niet meer zo scherp lijkt.
Gelatenheid en eenzaamheid vullen meer en meer de leegte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten