Over en out

Het is genoeg geweest.
Al een tijdje speel ik met het idee om deze blog stop te zetten. In het licht van al wat er in de wereld gebeurt lijkt het bezig zijn met mijn persoonlijke drama van een ongehoorde pretentie te  getuigen.
Wie heeft er een boodschap aan?
Verandert het iets? Wordt iemand hier beter van?

Schrijven hielp me om de chaos in mijn hoofd te ordenen. Het delen met het world wide web was een pover surrogaat voor het dagdagelijks delen van ervaringen in de veiligheid van een partnerrelatie. Pover omdat het onderhevig is aan censuur. Geen namen..want je wil niemand in verlegenheid brengen of onbedoeld kwetsen. Gekuiste taal want alle binnensmonds gevloek en door emoties overmand gemompel en gejammer is niet in letters weer te geven noch aanvaardbaar voor gevoelige zielen.
En sommige dingen zijn gewoon te intiem of te pijnlijk om zelfs met virtuele lezers te delen.

Het is tijd om er een punt achter te zetten. Ik draag het wel alleen verder. Gemis en eenzaamheid wegen nog steeds door. Daar lijkt nog weinig in te veranderen, alsof het een substantieel deel van mijn zijn is geworden.
Twee jaar en een half na de breuk ben ik van één ding heel zeker. Morgen word ik weer wakker. (En als dat niet zo zou zijn zal ik me er niet van bewust zijn). Men sterft niet van verdriet, hoewel dat soms een menselijker en genadiger lot lijkt.
En elke avond gaat de zon weer onder.
Wat ik niet weet is hoe mijn leven er verder gaat uitzien. Maar ik ben nu zo ver dat dit me compleet onverschillig laat.
Ik kan niet meer terug naar de tijd dat ik een gezin had en me elke dag graag gezien, nodig en een geluksvogel voelde. Dat is onherroepelijk voorbij. Mijn vrouw heeft de hond en mij ingeruild en mijn kinderen gaan hun eigen weg, met hun geliefde.

De tijd van dagelijkse huilbuien en vlijmscherp rauw verdriet is eveneens voorbij.
Ik probeer gewoon van dag tot dag mijn werk te doen. Als coach en als therapeut tracht ik een lichtpuntje te zijn voor mijn cliënten. Niet meer dan een kort intermezzo op hun weg maar waar ik kan probeer ik toch verlichting te brengen. Fijne contacten met vrienden en bekenden brengen dan weer wat soelaas voor mijn eenzaamheid.

Voor mezelf heb ik geen wensen of dromen meer. Nee, ook geen goede voornemens voor 2016. Of ik me ooit nog intens  goed of gelukkig zal voelen? Of ik ooit nog zal graag zien, nog echt kan houden van iemand? Of er nog iemand op mijn weg komt die om me geeft en van me houdt? Ik laat het in het midden.
Het is geen must.
De zon komt zonder dat ook op.

Kansen zal ik wel grijpen. Ik ben niet gek.
Ergens diep ik mij koester ik herinneringen die niemand van me af neemt.
En heel misschien kan ik midden februari een klein wezentje in mijn armen drukken dat mijn hart wat verwarmt.


Thx