Hij lag gisteren in de bus. Een brief van de gemeente. Ik deed hem vrij argeloos open, geen idee waarover het kon gaan. En dan een formeel bericht dat de ontbinding door echtscheiding van mijn huwelijk werd uitgesproken .
Al de hele ochtend trachtte ik mezelf op te leggen om mijn aandacht bij mijn werk te houden maar het lezen van deze, van elk gevoel gespeende woorden, maakt mij helemaal koud van binnen.
Dit is hoe de gemeenschap kijkt naar wat mij is overkomen.
We horen niet meer bij elkaar. De band tussen ons is nu officieel verbroken. Ook mensen die onze namen als het ware jaren lang in één adem noemden, zien ons nu als volkomen los van elkaar bestaand. We zijn geen geliefden meer, zelfs geen vrienden...er blijft niets over tenzij een besef van elkaars bestaan dat mogelijks - in het beste geval, tot een knikje van harentwege zou leiden als ze me onverwacht zou tegen komen. Net zoals ze onlangs bij mijn zoon deed. Een kennis uit een vaag verleden.
De hele daaropvolgende nacht lijk ik keer op keer opnieuw dit moment te herbeleven, van het openen van de brief tot het geschokt realiseren van de woorden. Uitgeput wakker geworden.
Toch opnieuw naar het werk vertrokken nadat ik de pus uit mijn ogen weggewist heb. De druk in mijn maag en hartstreek is met momenten niet te harden maar ik weersta aan de neiging om me te laten gaan en te huilen.
Tegen de middag toch maar naar de apotheek om een middeltje tegen die brandende ogen. Geen idee of het me zal lukken om die druppels alleen in te brengen.
Ik doorkruis de wekelijkse markt en kan bij het groentekraam niet weerstaan aan een bakje aardbeien.
De marktkraamster is enthousiast. Lang geleden dat ze me nog gezien heeft. Mooi weer he? En de aardbeien zijn al lekker, zo vroeg op het jaar. En ze heeft onlangs dat meiske gezien op TV, dat meiske dat altijd bij mij was. Ze doet dat goed hé. Fantastisch toch dat ze zo opkomt voor die dingen. Een super madame.
Ik knik en bevestig dat ze het goed doet.
Ik ben het gewoon dat iedereen mijn vrouw super vindt. Ook op facebook regent het complimentjes over haar inzet voor anderen.
Ik durf niet stil te staan bij hoe de mensen dan over mij denken. Ik die door die super dame aan de kant gezet ben.
Gedachten die niet helpen. Die enkel maar meer malaise en druk van binnen te weeg brengen. Wegduwen dan maar. Proberen om me te concentreren op mijn werk. Een boek doornemen ter voorbereiding van een vorming. Niet eenvoudig met pijnlijke en vermoeide ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten