Babymassage

Mijn voornemen om niet te wenen en mijn ogen rust te gunnen heeft toch drie kwart van de dag stand gehouden. Onderweg naar het werk mezelf opgelegd om heel gefocust op de baan te letten.  Inwendig commentaar te geven op alle voorbij rijdende chauffeurs. Zodat ik toch niet in de verleiding kom om stil te staan bij de pijn en de druk van binnen.
De rest van de ochtend ben ik onder collega's en dat helpt. Zolang er geen persoonlijke dingen gevraagd of gezegd worden ben ik gewoon professioneel en helpend aanwezig.

In de namiddag bij een mama voor een opname van een babymassage. Lang geleden dat ik nog een baby'tje onder handen nam. Het kleine lachende wezentje dat zichtbaar geniet van de aanrakingen vertedert.
Jarenlang heb ik mijn eigen kinderen gemasseerd en andere mama's geleerd om zo op een intensief lichamelijke manier  hun kindje te stimuleren en hun hechtingsband te verstevigen.
Nu word ik verondersteld om deze vaardigheden opnieuw in te zetten, ter ondersteuning van jonge geïsoleerde Brusselse mama's.
Maar het bezig zijn met de baby raakt zwaar aan het blok van binnen.

Eenzaamheid, de totale afwezigheid van  momenten van intensief intiem contact  en geborgenheid in mijn leven nu de kinderen hun eigen weg gaan en mijn vrouw me verlaten heeft, het snijdt door mij.

In de auto vechten tegen de tranen. Koppig willen volhouden omdat mijn ogen nog te veel pijn doen.
Opnieuw mindfull trachten te rijden. Nummerplaten van voorliggers lezen. Terzelfdertijd het idiote van mijn poging beseffen want de druk van binnen wordt enkel heviger.

Toch thuis geraakt zonder te huilen. Nog een paar praktische to do's afwerken.
Nu nog de moed vinden om voor mezelf iets te eten te maken. De kinderen zijn er een hele week niet.