Vergaderingen, gesprekken, korte babbels met de poetsvrouw, de groentevrouw, de buren, zelfs drie keer een commercieel praatje afblokken aan de telefoon. Contacten functioneel, doen wat moet, gericht op het verhaal van de andere. Het is alsof een deken van onverschilligheid alle pijn afdekt.
Ik dobber rond in mijn bootje, leg af en toe aan bij een steiger om met de plaatselijke inboorlingen te socializen of de verplichtingen na te komen. Even later weer mijn boot in, midden op het nu voor even wat rustiger kabbelend water. Me niet bezig houden met nog te verwachten stormen.
Eten, drinken, werken en slapen, en opnieuw eten, drinken, werken en slapen. Geen bestemming, geen doel, geen bemanning. Nergens thuis horend.
Een film die non-stop draait, waar geen einde, geen verandering in lijkt te komen.
De zon en de wind als enige, soms troostende metgezellen.
Hoe lang duurt het voor je vergaat?
Hoe lang duurt het voor de pellicule breekt en de film niet meer verder kan draaien?
Ik ben moe. Ik doe door. Gelukkig ben ik oud en ervaren genoeg om op automatische piloot een aantal dingen te doen.
Ik weet hoe ik me moet gedragen. Wat van me verwacht wordt. Ik speel het spel mee. Zolang ik kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten