Liefde

Wakker geworden met een overrompelend gevoel van liefde. Heel mijn hart is warm en zacht. Weg is even het blok en de zwaarte.
Een gevoel dat ik zo vaak ervoer als ik steels mijn vrouw gadesloeg. Als ze zich aan het klaar maken was in de badkamer. Als ze lag te slapen en kleine piepgeluidjes maakte. Als ze uren lang helemaal opging in het opblinken van haar racefiets of als ze dolenthousiast en helemaal bezweet thuis kwam van een rit. Of als de bel ging en ik wist dat zij aan de deur stond. Om een of andere reden nam ze nooit een sleutel mee als ze wist dat ik thuis was.

In het begin van onze relatie kon ik soms geen weg met de intensiteit van mijn gevoelens voor haar. Gaandeweg werden ze minder overspoelend maar op rustige en intieme momenten, als ik haar zag, als ik haar hoorde, als ik haar voelde ...dan waren ze er ...even intens.

Nu is het verwarrend. Ze ervaren zonder voorwerp. Mijn vrouw is er niet meer. Beseffen dat een droombeeld ze heeft gegenereerd. Dat het niet meer dan een illusie is.
En toch doet het deugd. Na dagen van verdriet, ziek zijn, wanhoop, de dag starten met een gevoel van liefde. Ik teer er de hele voormiddag op. Het helpt om me te concentreren op de verhalen van mijn cliënten. Om er te zijn voor hen.

Pas als ik 's middags helemaal alleen aan tafel wat eten wil binnen wurmen overvalt weer de eenzaamheid. Wordt het beeld van intimiteit verstoord door het besef van alleen en verstoten zijn. Het blok zit weer in de weg. Toch maar mijn bord leeg gegeten. Het eten blijft de hele namiddag op mijn maag liggen.