Praten lukt niet meer. Na een hele dag vechten tegen me zelf om te blijven functioneren stuwt het blok van binnen een overrompelend verdriet naar boven. Mijn keel snoert toe als ik bij mijn therapeute op mijn ondertussen vertrouwde plaats ga zitten. Ik kan evenmin bedenken waar ik het nu moet over hebben. Mijn brein lijkt niet meer te werken.
Ze vraagt wat me het meest deugd zou doen, praten of opnieuw Reiki.
Even later lig ik op de tafel en braakt al het verdriet zich naar buiten. Het is misschien niet de bedoeling maar ik kan het niet meer stoppen.
Anders dan thuis ben ik nu evenwel niet alleen. Terwijl ik wegzink in een zee van tranen en woeste schokken blijf ik wel haar handen voelen die mijn enkels omvatten. Een zachte maar stevige druk.
Alle tijdsbesef valt weg. Donkerte die telkens ik haar handen op een andere plaats van mijn lichaam voel eventjes lichter wordt.
Geen idee wat ze eigenlijk doet. Maar het maakt dat ik me even minder alleen voel. Alsof ik er even mag zijn zonder me in allerlei bochten te moeten wringen om toch maar sociaal, competent en aanwezig te lijken.
Het had langer mogen duren. Na de huilbui komt er wat rust maar steekt ook een snerpende pijn in mijn ogen en hoofd op.
Nog even napraten. Ze vergelijkt me met een spons. Heel mijn lichaam snakt naar energie. Mijn levensenergie is zeer zwak.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Mijn zin en goesting om te leven is er niet meer, enkel voortdoen op wilskracht...die dan soms ook niet veel meer voorstelt.
De knuffel en haar betrokken aanwezigheid geven me weer even wat energie om de dag iets minder zwaar af te sluiten dan dat hij begonnen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten