Rouw

Ken jij iemand die een vriendin kan helpen die nog altijd verschrikkelijk veel verdriet heeft nadat haar man plots is te komen overlijden? Ze had een heel goed huwelijk. Ze heeft al verschillende dokters en psychologen gehad. Maar waarschijnlijk niet de goeie. Ze blijft het heel erg moeilijk hebben.

Ik lig op de tafel bij mijn schoonheidsspecialiste terwijl die me een voetverzorging geeft.
Het verhaal raakt.
Hoe lang is het geleden dat die mevrouw haar echtgenoot is verloren?
Dat zal nu ongeveer één jaar zijn.
Ik word misselijk. Het blok van binnen dat ik al een hele dag straal probeer te negeren plant zich dieper in mijn maag. Een woede welt op.
Wat verwachten mensen toch? Verdriet moet blijkbaar zo snel mogelijk over zijn, plaats maken voor...voor wat?


Voorzichtig opper ik dat rouwprocessen, zeker van dierbare naasten toch wat meer tijd vragen dan één jaar.
Maar allez, ze heeft kinderen, kleinkinderen en vrienden en ze gaat werken. Ze komt niets tekort. Veel dingen om gelukkig over te zijn. Het is een toffe madame hoor.

Alsof vrienden de leegte kunnen opvullen die het wegvallen van iemand met wie je lief en leed gedeeld hebt achterlaat.  Ze zijn er niet als je nood hebt aan een knuffel, als je gewoon tot rust wil komen na het werk, zonder woorden, zonder de verplichting om het gezellig te houden, om het aangenaam te houden, om het gesprek gaande te houden. Ze zijn er niet om mee te stoeien en te spelen, om je een hart onder de riem te steken als je voor een uitdaging of stresserende gebeurtenis staat.
Vrienden bieden geen antwoord op een smachtend lijf, op het verlangen naar een kus, naar strelingen die je helemaal vrouw doen voelen. Vrienden worden niet naast je wakker. Zitten niet bij je aan het ontbijt.
Vrienden confronteren je voortdurend met de warmte van hun gezin, van hun relatie, en met je eigen eenzaamheid.
Vergeefs, mensen lijken het niet te kunnen vatten.


Ze kent nog een dame. Een lesbische die al een tijdje alleen is. Een speciale maar altijd aangenaam gezelschap. Die heeft haar onlangs ook verbaasd door te zeggen dat ze zich enorm eenzaam voelt. Eenzaamheid die haar soms bij de keel grijpt. Al een paar jaar merkt ze dat de vrouw haar regelmatig belt om te vragen dat ze toch aan haar zouden denken als ze op reis gaan. Dan gaat ze graag mee.
Mijn schoonheidsspecialiste vindt dit raar. Ze denkt niet dat zij zo zou reageren. Ze kent veel mensen. Ze zou zich wel bezig kunnen houden moest dit haar overkomen. Ze kan zich niet voorstellen dat ze zich zo eenzaam zou voelen.


Het gesprek gaat verder met neutralere onderwerpen. De interieurplannen voor de zaak. De zoon die deze week een huis gekocht heeft. Ik luister. Even tijd om mijn binnenwerk tot rust te laten komen. Ik geef het op. Je kan mensen die leven in de geborgenheid van een relatie en een gezin niet duidelijk maken hoe het verlies van binding een niet te dichten gat in je leven slaat. Hoe je dit niet kan overbruggen door een massa aan bezigheden en contacten. Hoe alles zo anders wordt.
Het doet zo verschrikkelijk veel pijn van binnen.