Compleet door het lint gegaan. Na een hele dag met brandende ogen en schele hoofdpijn de dagdagelijkse beslommeringen confronteren lukte het niet meer.
Zandpartijen in huis doordat mijn stoep is open gelegd door de gemeente. De kat al een viertal keer her en der in mijn living alles onder gekotst. Mijn vrouw die op facebook enthousiast oproept om deel te nemen aan een spaghettifestijn ten voordele van Kom op tegen kanker. De hond die met zijn modderpoten mijn pas gezeemde ramen besmeurt.
Overal roze pluimpjes van de carnaval kleren van mijn dochter. Een immens ervaren van alleen zijn.
Net begonnen aan een verslag als mijn zoon thuis komt. Uitgehongerd na twee dagen werken en carnaval vieren. Hij moet en zal onmiddellijk eten.
Niet dat hij van mij iets verwacht. Hij begint zelf dingen op te warmen. Maar de idee om dan straks weer helemaal alleen iets voor mezelf te bereiden kan ik er niet bij hebben, want uiteraard staat er voor hem en mijn dochter weer een druk avondprogramma met vrienden klaar.
Dus om half vijf dan maar aan de kookpot. De vermoeidheid weegt over mijn hele lijf. Het huilen staat me nader dan het lachen maar ik doe door.
Eens aan tafel loopt het mis. Mijn jongste zeurt over de minestrone. Te dik en er zitten bonen in. Uit tijdsgebrek mijn toevlucht genomen tot een voorgesneden groentemengeling.
Ze vist er de bonen uit. Wil dan toch geen soep eten.
Ik word hysterisch, huil en giet woest de soep terug in de kom. Het hoeft niet meer voor mij. Kan dit er niet meer bij hebben.
De kinderen schrikken van de huilbui. Dit wou ik hen besparen maar ik kan niet meer.
De rest van de maaltijd in stilte. Krijg nauwelijks iets door mijn keel. Ik wil alleen maar slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten