Is dat je vriendin op die profielfoto die je postte? Ik stel de vraag als vanzelfsprekend midden een rust brengende babbel met mijn vrouw. Het antwoord volgt niet.
Ik lig plots klaar wakker in mijn bed en de zwaarte plaveit zich weer drukkend in mijn borst, stuwt zich naar mijn keel en dringt de tranen naar mijn ogen. Het gemis en het verlangen schokt door heel mijn lijf.
Dan maar veel te vroeg opstaan, mezelf aanmanend de brokken bij elkaar te rapen en de werkdag te starten. De plicht roept.
Op weg naar het werk vechten om mezelf in de hand te houden. Een huilbui ontlaadt maar leidt ook tot woedend gesticuleren en luid getoeter als ik niet in de gaten heb dat het licht al lang op groen staat.
Eens ter plaatse de hartelijke begroetingen van de mensen niet laten binnen komen. De tranen zitten nog niet ver. Het professioneel houden. Terzelfdertijd beseffen hoe verknipt dit is. Vroeger was ik mezelf op het werk. Was ik mezelf in elke omgeving. Nu telkens opnieuw mijn rol opnemen. Op het werk, bij familie, in gezelschap, naar cliënten...
En er dan soms toch niet in slagen. Zoals op het moment dat de coach van de dag, in een poging een verpleegkundige een hart onder de riem te steken, aangeeft dat wel meer mensen het soms moeilijk hebben om het werk aan te kunnen.
Als ze de kring rond kijkt om bevestiging voor die stelling te krijgen en mijn blik kruist schiet mijn gemoed vol. Alle ogen op mij gericht. Ik beperk me tot knikken en haal opgelucht adem als ze zich beperkt tot een begripvol knikje.
Al mijn energie gaat naar mezelf onder controle houden. Naar steeds opnieuw proberen om te doen wat moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten