Fietsmaat

De startkaart in de daartoe bedoelde bus gedropt en vertrekkensklaar voor een wandeling van tien kilometer met de hond. Alleen, niemand die weet waar ik uithang.

Gisteren een voortdurend vechten om me overeind te houden in een emotionele rollercoaster.
Mijn dochter onverwacht voor een weekendje thuisgekomen uit Zwitserland. Ontroering, verdriet, gemis...proberen om er niets van te laten merken. Op haar vraag in de namiddag gaan shoppen. Een stortvloed van verhalen, non-stop gebabbel.
's Avonds een kennismaking met de vriendin van mijn zoon. Afhaalchinees eten want tijd om te koken was er niet.
De kinderen zijn uitgelaten. Blij dat ze weer eens samen zijn. Mijn moeder geniet mee. Ik mis heel erg iemand naast mij. 
Als ze buiten zijn galmen hun stemmen en gelach nog in mijn hoofd na. De leegte van het huis brengt rust maar ook verdriet.

Een voor mij onbekende stem roept mijn naam. Ik kijk om, half en half in de verwachting dat het appel een naamgenote betreft.
Maar ik kijk in een vollemaansgezicht gevat in een warme donkere muts. De man voor mij, vergezeld door een dame, herken ik maar kan ik niet onmiddellijk thuis brengen.
Hij had me zien arriveren, zegt hij. Het is lang geleden. Hoe gaat het met je?
Het begint te dagen. Een fietsmaat van mijn vrouw. Vorig jaar zat hij met haar in een team om de duizend kilometer tegen kanker te rijden.
Een tweetal keer is hij zelfs bij ons thuis geweest. Vergaderen om het spaghettifestijn en de pannenkoekenslag voor te bereiden. Mijn rol was toen beperkt tot het voorzien van drankjes en hapjes.
Zijn vrouw heb ik ontmoet op deze fondsenwervende momenten. Niet echt mee gepraat, wel samen pannenkoeken gebakken en de vaat gedaan.

Hij fietst niet meer. Er zijn nog belangrijkere dingen in het leven, zegt hij met een knipoog naar zijn vrouw. Hij heeft zijn fietsen verkocht. Ze wandelen veel samen, hij en zijn vrouw.
Mijn vrouw heeft hij veertien dagen geleden gezien. Toevallig omdat ze mee naar een voetbalmatch gaat waarvoor hij en een maat - ook een fietsmakker van mijn vrouw - een autocar hebben ingelegd. Ze kwam haar bijdrage betalen.
Ze woont in Zottegem nu he?
Ja, met haar nieuwe vriendin.
Dat ze die had, heeft ze niet verteld. Hij is er toch wel heel erg van geschrokken dat we uit elkaar zijn. Maar ja, zo'n dingen gebeuren. Hij had haar lange tijd niet meer gehoord. Ze reageerde niet op mails of berichtjes.
We wandelen een heel stuk samen. Hun vriendelijke vragen en vertellen doet deugd. De zon schijnt volop.
Als we elk een andere kant uit moeten zegt hij joviaal: kom zeker eens langs als je in de buurt bent. Een beleefdheidsuitspraak want ik weet zelfs niet waar hij woont. Pas bij het uit elkaar gaan schiet me de naam van zijn vrouw opnieuw te binnen.

De zondag passeert. In mij zeurt een enorm verlangen om haar stem te horen, om haar armen rond mij te voelen, om thuis te kunnen komen.
Terzelfdertijd een stem die me duidelijk maakt dat ze me niet meer moet, dat ik moet leren tevreden zijn met wat ik nog heb, want daar moet ik het zo wie zo mee doen.