Hoop

Ik zie me zelf functioneren. Uitleggen wat er uit te leggen valt. Death lines worden gehaald. Wie vragen heeft krijgt antwoord. Ik luister begripvol naar verzuchtingen, al dan niet werk gerelateerd. Verhalen over kinderen, vakantieplannen, verhuizen en verbouwingswerken worden ogenschijnlijk geduldig aangehoord.

Tussenin telefoontjes van vrienden om het relaas te vertellen over de recentste ingreep die men onderging. Een belletje om iemand een gelukkige verjaardag te wensen. Gauw bellen na het berichtje dat een vriendin totaal onverwacht een infarct gekregen heeft en er bij hoogdringendheid een stent geplaatst is.
Mijn zus aan de lijn op zoek naar verkleedkledij voor haar dochter. Je hebt toch nog die uniformrokken liggen van vroeger? Perfect voor carnaval.
Mijn moeder om even na te checken of ze goed begrepen heeft dat mijn dochter dit weekend langs komt.

Het gebeurt allemaal als in een film waarin ik mijn rol speel.
Het blok zeurt en duwt in mijn borst. Constant aanwezig. Soms mijn adem afsnijdend.
De carrousel draait door maar ik ben ergens tussen het draaimechanisme blijven hangen. Het gaat aan mij voorbij. Verdoofd door de pijn. Dat is hoe een brein werkt.

Afstand. Van mezelf maar ook van mensen. Luisteren. Zelf niets meer te vertellen hebben. Niet meer steeds hetzelfde willen vertellen.
Het opgewekte oppervlakkige gepraat van mensen ergert me soms. Ik laat het niet merken. Weet dat het aan mij ligt.

Beseffen dat het leven van anderen verder gaat. Ze gaan verder met hun geliefden, met hun gezin. Ze genieten, delen zorgen, werken en nemen vakantie, ze runnen hun huishouden samen.
Zelf verstoten, voor niemand nog op de eerste plaats, nog echt belangrijk.
Momenten van overkokend verdriet dat sissend door heel mijn lijf trekt.
Moe.
Zou zo graag mijn hoofd neer leggen en niet meer verder moeten.
En telkens weer zijn het opduikende mooie herinneringen die de realiteit tot een onmogelijke zinsbegoocheling maken. Die weer valse hoop creëren en me doen doorgaan.