Een wandeling lang uithuilen om dan toch de dag te kunnen starten. Mijn rug wil niet mee dus langzaam aan. Wassen, strijken, opruimen, poetsen, platte daken vrij maken van takken en naalden na de storm van de vorige dagen. Het kapot gebeten kussen van de hond herstellen. Tussendoor het niet kunnen nalaten om af en toe te checken of mijn vrouw online is.
Stilte is mijn metgezel.
Alleen... waar ik er vroeger soms echt kon van genieten is het nu noodgedwongen. Er is niemand om tegen te praten. 't Is te zeggen, ik zou verschillende mensen kunnen bellen. Maar als je je rot voelt en niets leuk te vertellen hebt, eigenlijk helemaal niets te vertellen hebt is dat niet evident.
Dan toch een telefoontje van een vriendin. Ze heeft gedroomd van mijn vrouw en mij. Dat ik boos op haar was omdat ze mijn vrouw ontmoet heeft en een knuffel gegeven heeft, tenminste in haar droom. Raar he, hoe een mens daar zo kan mee zitten. Het doet haar pijn dat mijn vrouw in heel die tijd niet één keer iets van zich laten horen heeft.
Als zij er nog zo mee zit, hoe moet het dan wel voor mij zijn? Met veel moeite krijg ik over mijn lippen dat ik er nog alle dagen mee op sta en ga slapen. En ik ben helemaal niet boos, zou ook niet boos zijn als ze mijn vrouw een knuffel zou geven. Cynisch bedenk ik dat het nog eerder zal gebeuren dat zij een knuffel krijgt als ze haar pad zou kruisen dan dat ik nog meer dan een knikje van haar krijg in voorkomend geval.
Overgaan op koetjes en kalfjes. Toch blij om haar even gehoord te hebben. We spreken nog wel eens af.
Mijn voornemen om verder aan mijn verslagen te werken laat ik maar varen. Concentreren lukt niet.
Bezig blijven. Niet stil zitten anders slaat mijn hoofd op hol.
Of luisteren naar de vermoeidheid van mijn lichaam? Rusten en dan vastlopen in een spiraal van wanhoopgedachten?
Een dilemma waar ik niet uit geraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten