Reiki

De vragen blijven komen. Een heel team verpleegkundigen omvergeblazen met een veelheid aan nieuw jargon. Ingewikkelde nieuwe constructies binnen de hulpverlening waarbij het hen onduidelijk is welke impact dit op hun werk gaat hebben.
Gelukkig beheers ik de materie vrij goed en hoef ik niet te zoeken naar antwoorden. Pogen om hen gerust te stellen. Ze gaan hier niet in alleen gelaten worden. Er zal ondersteuning zijn.
Maar de pijn en de druk in mijn borst is een constante. Van binnen een gevecht tussen 'ik moet dit tot een goed einde brengen' en de nood om te verdwijnen. Me ergens in een hoekje te verstoppen, uit te huilen en te slapen.
Opgelucht als het achter de rug is. Doodmoe, uitgeput. Een huilbui op weg naar het station ontlaadt een beetje.

Na een lange werkdag dan naar mijn therapeute.
Ik weet niet wat ik moet gaan vertellen. Het lijkt alsof alles al gezegd is. Of er niets meer is. Te moe om te zoeken naar hoe het nu verder moet. Alleen dat laatste al is er te veel aan.
Haar warme glimlach doet deugd. Ze lijkt te begrijpen dat ik het niet meer op breng om te praten. Ze stelt Reiki voor. Ik kan me niet echt veel voorstellen bij haar uitleg over kosmische energie. Alleen ... dat er niets van me verwacht wordt. Ik hoef niets te doen.

Op de massagetafel. Terwijl ze zich even verwijdert om de handen te wassen huil ik mijn ziel uit mijn lijf. Het blok lost zich een beetje op.
Haar handen raken mijn hoofd en mijn kaken aan. Alles in mij is zich bewust van de aanraking. Elke trilling, elke kleine beweging, wijziging in druk, zacht voelen met haar vingers.
Als een hand mijn lichaam loslaat wacht heel mijn lijf op het ogenblik dat het zich weer op een andere plaats laat voelen.
Geen idee hoe lang het heeft geduurd. Mijn inwendige mens reageert. Mijn darmen die de hele dag pijnlijk in de knoop lagen laten zich horen. Op een bepaald moment hevige prikken in mijn linker zij. Mijn benen schokken.
Toch brengt het aangeraakt worden rust. Het is alsof de verduisterde kamer zelfs lichter wordt. Ik bedenk nuchter dat ik ze waarschijnlijk zie vliegen.

Dankbaar om de ervaring en de rust neem ik met een knuffel afscheid.
Ik realiseer me dat ik voor de eerste keer aanraking heb ervaren zonder dat herinneringen aan lichamelijke momenten met mijn vrouw mijn denken overnamen.
Thuis ga ik snel naar bed. In heel mijn lijf trilt en beeft alles nog na.