Valentijn

Het blok zeurt en drukt pijnlijk in mijn borst. Vandaag is het Valentijn. Vorig jaar viel het midden in een drukke werkweek en hadden mijn vrouw en ik geen tijd om het te vieren. We hebben het uitgesteld tot het weekend erna . Met de hond gaan uitwaaien aan zee en dan samen lekker gaan eten. Super genoten in de sneeuw. De selfie van ons beiden die als screensaver op mijn computer staat is nog een stille getuige van die dag.

Ik kon toen niet vermoeden dat ze rond die periode of niet lang daarna de vrouw zou ontmoeten waarvoor ze alles wat we hadden ontwrichtte.
Valentijn begon steevast met een stevige kus. Wie het eerst wakker was vond als vanzelf de lippen van de ander. 'Gelukkige Valentijn', terwijl die eigenlijk al gelukkig was. De hele dag blijf ik de herinnering aan de gewaarwording van haar lippen voelen en proeven. Illusionaire troost.

Ik probeer de leegte te vullen. Met een intense boeiende supervisie onder toffe collega's. Gezellig en terzelfdertijd ook afstandelijk en professioneel. Pijnlijk bewust van het onpersoonlijke van de contacten die er resten.  Na een paar uur verdwijnt iedereen gewoon naar huis, naar de mensen die echt belangrijk zijn voor hen. En daar hoor ik niet bij. Binnen een paar maand zie ik ze wel eens terug ...voor de volgende supervisie.
Gedachten die niet helpen dus ik duw ze weg...maar ze blijven op de loer.

's Avonds met twee vriendinnen naar een show van Herman Van Veen. Ze hadden een kaart op overschot. Even geaarzeld. Wil niet echt als een aanhangsel bij een koppel lopen op een avond als deze. Maar de uitnodiging is gemeend. De kaart is anders toch verloren.
Samen even de inwendige mens spijzen. De show is verrassend goed. Wat een stembereik heeft die man. Hoe lenig zijn bewegingen - en hij is al over de zeventig - en gevat zijn tussenstukjes.
Als bij wijze van intermezzo een van de backing vocals een kippenvelversie van 'buona sera signorina' van Louis Prima ten beste geeft springt er een snaar van binnen. Hoe vaak hebben we hier geen boogie op gedanst? De eerste tonen waren al genoeg om ons recht te zetten en de dansvloer op te zoeken. Muziek en mijn vrouw. Daar leefde ze van op.

Mijn vriendinnen zijn enthousiast. Hebben al verschillende van zijn shows gezien. Ik moet bekennen dat ik maar een beperkt aantal van zijn nummers ken. Eén ervan hebben we gebruikt tijdens onze huwelijksviering. Toveren. Als ik eens kon toveren... Het liedje blijft de hele avond in mijn hoofd spelen, zelfs al wordt het niet op de planken gebracht.

Valentijn is gepasseerd zoals er nog vele dagen zullen passeren. Blij met het gezelschap en het onverwachte mooie spektakel. Verdriet dat alleen gedragen wordt en mijn lijf verschrikkelijk zwaar doet aanvoelen.
De donkerte overvalt me in het naar huis rijden. Tranen die niet weggekust worden. Als ik toch eens kon  toveren...

 

Bij mij

Toveren