Ik geef er niet aan toe. Nu in mijn bed kruipen is huilen en piekeren.
Gisteren met een vriendin naar een dansdag. Rond het thema dankbaarheid. Voor mij zowat het enige positieve gevoel dat ik nog schijn te kunnen beleven. Dankbaar voor de vele lieve woorden van mensen, dankbaar als de kinderen even tijd maken om naar huis te komen, dankbaar omdat het me lukt om rond te komen en omdat de zenuwpijnen grotendeels verleden tijd lijken...
Dansen om dankbaar te zijn voor alle zegeningen die je kan bedenken is de opdracht. Dansen om dankbaarheid te ontvangen, dankbaar om te kunnen geven...
Ik heb eigenlijk geen thema nodig om rond te dansen. Het bewegen op zich is voldoende.
Maar in de namiddag is het andere koek. We worden verondersteld een 'jaarprogrammatie' te tekenen. In een kwadrant voor de vier seizoenen aan te geven waar we willen voor gaan, onze dromen en wensen voor tweeduizend veertien. Daar zouden we dan rond dansen.
Ik blokkeer. Ik kan niets bedenken. Ik probeer al maanden om van dag tot dag te leven, niet stil te staan bij alle plannen die in het water gevallen zijn, bij de eenzaamheid en de leegte van alleen verder moeten... en nu wil men dat ik nadenk over hoe ik mijn jaar wil invullen? Ik durf al niet stil staan bij hoe ik de volgende week moet doorkomen. Mijn blad blijft leeg.
Ik vlucht weg uit de zaal, laat het aan de anderen over om hun creativiteit bot te vieren op papier. Ik dans straks wel zonder een 'programmatie', gewoon in het 'nu' mijn lichaam voelen bewegen.
Van binnen stormt het. Verlangen. Gemis. Verdriet. Frustratie....
In de pauze verbaasd luisteren naar de gesprekken van de anderen die er op zijn minst gezegd, een alternatieve levensvisie op na houden. Verscheidenen dichten zichzelf mediamieke gaven toe. Een Feng shui lesgeefster spreekt net als de dansleerkracht haar 'channel' aan vooraleer ze adviezen aan mensen geeft. Hun chakra's vertellen hen wat ze moeten doen en wat goed is voor hen. Een leerkracht doet healings met zijn leerlingen die het moeilijk hebben, alleen weten ze het zelf niet. Hij stuurt de energie naar hen toe. Hoe langer ik luister naar de gesprekken hoe meer bizar de redeneringen lijken te worden. Ik doe er het zwijgen toe. Het amuseert me wel.
Dansen en me overgeven aan de muziek. Wel met mijn voeten op de grond, niet in trance zoals sommige anderen. Misschien ben ik te nuchter hiervoor.
Als afsluiting nodigt de leerkracht ons uit te dansen vanuit liefde. Vanuit het dankbaar zijn, het houden van de ander en van jezelf.
Met een gelukzalige glimlach maakt ze een repetitief gevend gebaar naar de groep. 'Ik hou van je, dank je, dank je, dank je.
Ik crash. Dit is er over. Ik vlucht weg en huil mijn ziel uit mijn lijf. Hoe vaak heb ik mijn vrouw niet gezegd dat ik van haar hield. Zelfs de laatste weken voor ze vertrok antwoordde ze nog dat ze me ook graag zag, tekende ze haar berichtjes nog hier mee en met kusjes er bovenop. Blijkbaar zonder betekenis, enkel misleiding. De pijn van binnen is niet te harden.
Hoe hol zijn die woorden? Hoe ijdel is het om mensen die je van haar noch pluim kent toe te spreken met 'ik hou van je'. Of ligt het aan mij en hecht ik te veel betekenis aan die woorden die ik reserveerde voor mijn vrouw en mijn kinderen?
Ik misgun niemand iets, wens iedereen het beste toe en als ik er kan toe bijdragen, met graagte maar houden van...?
In de tuin ontdekte de lesgeefster krokusblaadjes die door een opening van een blad heen gegroeid waren. Haar eerste idee was om de blaadjes te bevrijden en het blad te verwijderen. Na consultatie van haar 'channel' wist ze dat ze het zo moest laten. Sommige dingen zijn bedoeld om samengehouden te worden, meende ze te hebben opgevangen. Zonder bijbedoelingen met de groep gedeeld. Een opmerking die dwars door me heen sneed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten