Ca va

Oei, Het is nu toch al lang. En voel je je dan nog niet beter?
Ah, ik trek mijn plan. Ca va. Elke dag weer doorgaan. Het is druk op het werk. Veel bezig blijven en afleiding zoeken.
Ik weet eigenlijk niet wat ik kan of hoor te zeggen aan de collega die me belt. Het is een tijdje geleden dat ik haar gehoord en gezien heb. Ze had duidelijk verwacht dat alles ondertussen weer op rolletjes liep. Geen idee hoe ze zich dat heeft voorgesteld.
Ik probeer van onderwerp te veranderen. Maar ze gaat door op de vermoeidheid die ik even tevoren heb aangehaald. Toch niet normaal. Zou je niet eens naar de dokter gaan? Ik zucht, zeg dat er lichamelijk waarschijnlijk niets aan de hand is. Het gaat door me heen dat ik het zelf niet zou willen weten als dit wel het geval zou zijn. Dit zou ik er nu niet bij kunnen hebben.

Het telefoontje blijft nog nawerken. Het begint voor mensen in mijn omgeving lang te duren. Het lijkt hen wrevelig te maken. Sommigen vermijden alle persoonlijke vragen, mijn vrouw is taboe als gespreksonderwerp en de kinderen zijn het enige waar men nog vragen over stelt.
De drukkende pijn van binnen, het gemis, de leegte, de ontgoocheling, de verloren plannen, de angst voor een eenzame liefdeloze toekomst. Mensen hebben er geen boodschap aan.
Ik besef dat ik nog meer mijn best zal moeten doen om een leven te veinzen. Om oppervlakkige praatjes te houden, om geen inkijk meer te geven in hoe ik me voel. Om mezelf te beschermen tegen het niet begrijpen van mensen dat me opzadelt met de idee dat ik het niet goed doe, het  niet goed aanpak. Maar hoe animeer je mensen met leuke verhalen als je geen fijne dingen meer beleeft, als het niet meer lukt om te genieten?  Enkel je verstand zegt je soms dat een ontmoeting of een ervaring best OK is.
Ik merk dat ik meer en meer moet vechten tegen de neiging om me thuis op te sluiten, om mezelf af te schermen van pijnlijke confrontaties.

Dertien jaar van mijn leven is weggewist. Net alsof het er nooit is geweest. Of het een leugen is geweest. Mensen reageren ongemakkelijk als ik een herinnering ophaal. Alles van mezelf in een relatie gegeven die nu een smakeloze vergissing blijkt. Een vrouw die van de ene op de andere dag uit mijn leven is weg gestapt . Die van de aardbodem lijkt verdwenen. Die helemaal niet meer de vrouw is van wie ik zo innig gehouden heb. Die nu alles met een ander deelt en die ander lief heeft en koestert.