Drol

Twee grote hopen hondendrol in mijn keuken. De dag begint goed.
De tweede maal. De eerste keer ging ik er van uit dat dit het gevolg was van de werken in mijn tuin waardoor de hond geen plekje naar zijn zin meer vond om zijn behoefte te doen. Op de stenen doet hij het immers nooit.
Gaat hij hier een gewoonte van maken? Nog half slapend en gefrustreerd kuis ik de rotzooi op.
Als ik de voordeur opentrek om de krant uit de bus te vissen merk ik dat mijn PMD-zak opnieuw niet is meegenomen. Met de buurvrouw nochtans na de vorige keer helemaal overgeladen en er niets in aangetroffen dat niet mocht. De laatste keren doen ze zelfs niet de moeite om er nog een sticker op te kleven. Al zes maand niet opgehaald. Waar ik een van de eersten was om uit principe te sorteren breng ik het nu niet meer op. Alles gaat dan maar de gele zak in.

Wenend van ellende en eenzaamheid, niet in staat om het allemaal te relativeren, dan maar in de auto naar mijn eerste afspraak met een team.
Het vriendelijke onthaal van de collega's doet deugd. Toch maar weer concentreren op andere dingen.

Tussenin gaan mijn gedachten voortdurend naar mijn vrouw. Heel mijn lichaam hunkert en mijn verstand vecht tegen alles wat in mij niet wil accepteren dat ik de rest van mijn leven alleen verder moet,  zonder haar.
Gisteren naar een voorstelling met een vriendin. Het lukte me niet om geboeid te raken door het chaotische spektakel. Het blijft allemaal tijdopvulling.

Publiciteit die me daarnet onder ogen kwam:  "Kriebelt het om nog eens écht tijd door te brengen met elkaar, met de kinderen of met familie? Bij Center Parcs kunt u een heel weekend lang genieten..."

Ja. Het kriebelt ...alles in mij verlangt naar opnieuw kunnen genieten van dicht zijn, van vakantie. Alleen... het lukt niet meer om te genieten. Momenten van intiem betrokken van elkaars aanwezigheid genieten en ontspannen, zijn er niet meer. Zelfs de zeldzame momenten dat de kinderen thuis zijn en eens komen knuffelen is het een spartelen om mezelf boven water en sterk te houden, hen niet te belasten. Er is teveel pijn, gemis en leegte.
De vriendin gaf gisteren zoals velen aan dat de pijn wel zal slijten. Een boutade. Geen idee wat er dan in de plaats komt. Nu al zijn er momenten dat de pijn even wat minder scherp is. Maar dan is er gewoon niks. Een soort onverschilligheid. Fatalisme. Dit is nu wat rest van mijn leven. Er zijn er die het slechter hebben. Elke dag passeert wel. Er niet aan denken dat de gemiddelde levensverwachting voor vrouwen ondertussen al drieëntachtig jaar is.



 eens écht tijd door te brengen met elkaar, met de kinderen of met vrienden en familie? Bij Center Parcs kunt u een heel weekend lang genieten