Loslaten

De entree van mijn dochter heb ik verknald. Ze kwam een heel stuk vroeger dan verwacht thuis terwijl ik huilend de was aan het ophangen was. Ik had haar niet horen binnenkomen. Haar bezorgde knuffel deed alle sluizen open gaan. Ik slaagde er de hele namiddag niet meer in om de neerslachtigheid van me af te gooien. Vergeefse pogingen doen om mee te praten. Aangeven dat ik blij ben voor haar als ze me vertelt dat ze quasi zeker is van een vaste job in Zürich als het project waar ze nu op zit in juli afgerond is. Alleen het contract is nog niet getekend. Over een aantal voorwaarden moet nog wat genegotieerd worden.

Ze is gelukkig. Met haar vriend. Met haar collega's en de uitdaging van de nieuwe opdracht. Ze gaat haar leven opbouwen in Zwitserland. Een prachtig land. En het is toch niet zo ver hé?

Ik gun haar haar geluk. De dag dat ze vertrok hield ik er al rekening mee dat ze niet meer terug thuis zou komen. Ze was zoekende, naar een lief en een manier om haar ambities vorm te geven.
Toen zeiden mensen me dat ik te pessimistisch was. Dat de omstandigheden me alles negatief deden zien. Nu wordt mijn vrees dus realiteit. Ook de komende jaren zal ik mijn dochter maar een drie à vier keer per jaar zien. Haar contacten zal ze ginder uitbouwen. Eventuele kleinkinderen zullen ginder opgroeien.

Het is normaal dat volwassen kinderen hun weg gaan. Ik zaai ook wat ik geoogst heb. Ik heb mijn kinderen altijd aangemoedigd om nieuwe wegen te verkennen. Zeker de oudste heb ik misschien te snel los gelaten omdat de spanningen tussen haar en mijn vrouw voor niemand in het gezin goed waren.
Toen ze na haar afstuderen dan ook besliste om de bovenverdieping bij mijn moeder te betrekken en niet meer terug thuis te komen wonen, heb ik eens geslikt maar me niet verzet. Ik heb niet aangedrongen om thuis te komen, wou de vrede bewaren. Nu is mijn vrouw vertrokken en de beweging  van loslaten en een eigen weg gaan is niet om te keren. Ze gaat haar eigen weg. En ze doet het goed.

Toen was ik in de overtuiging dat ik zelf ook voor een nieuw leven stond. Een leven met twee, als de kinderen meer en meer uit huis zouden zijn. Een leven waar ik naar uit keek. Genieten van elk moment. Uit eten, een city trip, reizen, toneel, wandelen, ongestoord knuffelen, vrijen, uitslapen, niet meer voortdurend rekening houden met kinderen die onverwacht binnen vallen en gebracht, gehaald of geholpen dienen te worden. Wat kalmer aan kunnen doen met het werk als de school- en kinderkosten weg vallen.
Wat heb ik toch gedroomd.


Er blijft alleen een grote leegte. Weg zijn de plannen. De toekomst één groot gat. Genieten lukt niet meer. Ik mis mijn leven. Ik mis mijn vrouw verschrikkelijk.