Ingreep

Hij klinkt overstuur. Zijn vrouw zou volgens de dokter vermoedelijk Parkinson hebben. Een MRI zou dit moeten bevestigen. Alleen moeten ze daar nog een maand op wachten. Hun miserie lijkt niet te stoppen. Zijn vrouw heeft nog maar pas opnieuw haar evenwicht gevonden na een maandenlange psychiatrische opname en voordien was er de operatie aan haar voet. Hoeveel ellende kan een mens dragen? Ik luister en probeer begrip te tonen. Of hij morgen tijdens mijn middagpauze even kan langskomen? Hij heeft nood aan een babbel. Tuurlijk. Daar zijn vrienden voor.

Gisteravond, leeg en uitgeput na een dag cliënten ontvangen.

Een collega belt behoorlijk over haar toeren. Het loopt moeilijk met hun pleegkindje. Ze voelen zich niet begrepen door de kinderpsychiater die haar volgt. Het is alsof die zelfs niet luistert en nooit echt op hun vragen antwoordt en ze willen toch het beste voor hun kind. Maar het lijkt alsof ze alleen maar de lastige overbezorgde moeder is. Of ik tips en raad voor haar heb.
Ik puur het laatste restje energie uit mezelf. Anderen kunnen het immers ook niet helpen dat mijn veerkracht weg is.


En daarnet een vriendin. Ik had er zelf geen woorden meer voor. Haar partner heeft, na vijf operaties aan de pols is, een ernstige ontsteking gekregen. Het had er na de laatste ingreep nochtans eventjes naar uit gezien dat ze van de ellende verlost waren maar nu zijn ze weer naar af. Vanaf volgende week volgen verschillende medische beeldvormingen elkaar op om duidelijkheid te krijgen. Maar de kans is groot dat de prothese er uit moet. Dan kan ze haar hand helemaal niet meer gebruiken.
Mijn vriendin heeft het moeilijk. Zijzelf is momenteel  immobiel na een knieoperatie waarbij het herstel ook al niet van een leien dakje loopt. Ze kan haar partner nauwelijks helpen. En toch ziet ze een lichtpuntje. Het nieuwe huurcontract is getekend. Eindelijk kunnen ze hun lastige huisbaas de rug toekeren.

De zwaarte van de verhalen van anderen blijft op mijn lijf plakken.
Vandaag zelf naar het ziekenhuis geweest voor een kleine ingreep. Niet het vermelden waard naast al die andere tegenspoed. Wel een slapeloze nacht aan voorafgegaan. Uren gevochten tegen de drang om mijn vrouw te bellen, om haar eventjes te kunnen horen, om eventjes opgevangen te worden in mijn angst en nood aan iemand dicht bij mij.
De kloppende pijn nu de verdoving is uitgewerkt is peanuts en met ijs en een pijnstiller vermoedelijk wel te verhelpen.
De eenzaamheid en de versmachtende druk in mijn borst zijn moeilijker te dragen.