Masseren

Een Kameroense,  een Braziliaanse, een Ghanese en een Vlaamse mama hangen aan mijn lippen als ik hen aanleer hoe ze hun baby kunnen masseren. Ik probeer hen afwisselend in het Vlaams, Frans en Engels diets te maken dat deze momenten van 'quality time' met hun kindje mee de basis leggen voor een veilig leren en ontdekken. Hoe ze zich helemaal kunnen afstemmen op de reacties van hun kind en regelmatige en stevige liefdevolle aanrakingen  helpen om een sterke band op te bouwen.
De baby's zijn fantastisch en lijken intuïtief aan te voelen dat hun rustig ontvangen en genieten van de strelingen een intrinsiek belonend en versterkend effect heeft op hun mama's .

Als de baby's na de massage slapen vinden ze elkaar. Tot voor vandaag hadden ze elkaar nog nooit ontmoet. Geïsoleerde vrouwen uit de rand van Brussel met een uiteenlopende achtergrond. De verhalen over hun kinderen brengen hen dichter bij elkaar. Hun enthousiasme doet deugd. Al gauw worden telefoonnummers uitgewisseld en ze vergewissen zich ervan dat de volgende sessie toch zeker ook door gaat.
De babysit brengt het oudste zoontje van één van hen binnen. Ik ken het kind van haar noch pluim maar het jongetje vleit zich spontaan tegen me aan en slaat de armen om mijn middel. Er breekt iets in me. Al de hele ochtend probeer ik mijn eigen woorden niet tot me laten door te dringen. Het is werk. Niet meer dan dat. Aanrakingen, dicht lichamelijk samen zijn, intimiteit, innige momenten... Het behoort niet meer tot mijn leven.
Maar het jongetje laat zich niet wegduwen. Hij duwt zijn hoofdje tegen mijn borstkas, kijkt met een ongelooflijk lief snuitje naar me op en wil dat ik over zijn rug wrijf. Ik laat het toe terwijl ik me uit alle macht op mijn ademhaling concentreer.
Als een collega met koekjes rond gaat kan ik naar de WC ontsnappen. Het blok lijkt van binnen immense vormen aan te nemen. Ik kan nauwelijks nog ademen. Ik mag nu niet huilen.
Zo gauw ik met fatsoen kan vertrekken neem ik afscheid. De vrouwen lijken hun aanvankelijke gêne verloren en er wordt gekust en geknuffeld. Ik voel me in stukjes uiteenvallen.

Onder weg naar huis focussen op de weg. Gelukkig is het druk op de ring.

Bijna thuis telefoon. Een vriendin wil even langs komen. Al een hele tijd niet gezien. Van facebook weet ik dat ze samen met haar man regelmatig contact heeft met mijn vrouw.
Wat oppervlakkig gepraat over de kinderen. Over het volkstuintje dat ze hebben toegewezen gekregen en de groenten die ze daar op willen gaan verbouwen.
En ze gaan op vakantie met mijn vrouw en haar vriendin. Naar Frankrijk. Ik slik en wil zoveel vragen maar draai mijn tong wel tien keer om.
Voortdurend op mijn hoede. Wat willen mensen horen, wat vraag of zeg ik beter niet. Waar breng ik ze niet mee in verlegenheid.
Als ze ziet dat ik het moeilijk krijg concludeert ze dat dat normaal is want ik had een goede band met mijn vrouw. Voor mijn vrouw lijkt dat anders, die praat niet meer over mij of de kinderen.
Ik wil vluchten maar ben in mijn eigen huis. Ik kan niet meer.
Als ze na een anderhalf uur weggaat doet heel mijn lijf pijn. Het kost me bovenmenselijke inspanning om nog een paar dingen af te ronden voor het werk.
Mijn dochter ophalen aan het station, snikken in haar armen  en me toch weer herpakken. Dit is ook geen thuiskomst na een week op kot.
Het etentje bij vrienden deze avond afbellen. Ik hou het niet meer. Ik kan niet meer.
Als mijn dochter vertrekt naar een vergadering overspoelt alles. Het mag komen.
Nu leeg en doodop. Naar mijn bed.