Afbrokkelen

Mijn binnenwerk lijkt een klomp samengeperste en uitgedroogde klei.  Versteend. verhard. Aan de buitenkant meer en meer afbrokkelend en broos. Alles raakt en doet het blok uiteen vallen.
Ik doe door. Aangenaam proberen zijn voor collega's, cliënten, voor mensen rondom mij.
De kinderen starten vandaag met hun examens. Bemoedigend dus ook naar hen.

Zoeken naar afleiding. Voortdurend bezig zijn. Tienduizend stappen per dag halen. Aandacht richten op mijn werk, mijn activiteiten. Tijd laten passeren. Gedachten sturen. Niet blijven hangen in negativiteit. Gewoon doen. Verlangens zijn niet meer dan gedachten. Missen is niet meer dan een gedachte.  Gedachten zijn niet meer dan gedachten. Gedachten kunnen plaats maken voor andere gedachten.

Positief denken. Ik ben gezond. Ik heb werk. De kinderen zijn goed bezig, Er zijn ergere dingen in het leven dan een partner verliezen. Voorbeelden te over in mijn omgeving en cliëntenbestand. Alleen kan je ook gelukkig worden. Ik ken mensen die dat lijken te zijn.

Ademen. Focussen op mijn ademhaling. Alles uit de kast halen om toch maar niet overspoeld te worden door verdriet, gemis, verlangen. Steeds opnieuw. Steeds vechten om overeind te blijven. Om niet opnieuw troost te zoeken in de herinneringen. In spontaan opduikende gewaarwordingen van dicht zijn, van liefkozingen, van intieme blikken die ontroeren en me doen volstromen van warmte en liefde

Om het volgende moment te beseffen dat het om niet meer gaat dan een illusie. Dat wat troost en vreugde schenkt niet meer echt is. Dat wat realiteit is zwaar en eenzaam is.


Een artikel in een krant. 'De breuk doet evenveel pijn maar geneest moeilijker als je ouder bent'.  Ik herken mezelf in de chaos die beschreven wordt. Alle houvast kwijt. Alsof al je botten in je lichaam gebroken worden.
Maar als ik lees waardoor mensen dan van de breuk zouden helen, volgens de auteur, dan weet ik niet, wat ik er moet van denken.
Opnieuw een dagstructuur en gewoontes vorm geven. Onvermoede kanten van jezelf ontdekken. Merken dat je voor jezelf kan zorgen.

Een dagstructuur heb ik. Een paar eigen gewoontes heb ik ook, heb ik zelfs niet hoeven te veranderen. Een paar angsten heb ik overwonnen doordat de situatie me nu eenmaal dwingt om dingen alleen te doen die ik vroeger aan mijn vrouw kon overlaten. Het geeft alleen geen 'joepie-' gevoel.

Van dag tot dag trek ik mijn plan, zorg ik voor mezelf. Los ik de dingen wel op.
De chaos ligt voor me. Het zwarte gat van de toekomst. De weggevallen plannen en projecten. De angst voor nog meer verlies. De eenzaamheid. De leegte. Niet meer van bijzondere betekenis zijn voor iemand. Niet meer samen kunnen genieten.
Mijn denken dat niets kan oproepen dat wat zinvolle invulling zou kunnen betekenen. Niet verder kunnen denken dan hoe vul ik het volgende weekend op.

Ik zal het boek van de auteur maar eens opsnorren. Misschien dat er toch nog iets bruikbaars uitkomt.



"Uit elkaar. Een relatiebreuk na vijftig" Bea De Rouck, Davidfonds