Crash

Ik crash als ik  thuiskom na een barbecue bij vrienden. Het lukt niet meer.
Een hele dag vriendelijk zijn en opgewektheid veinzen. Deze ochtend toen ik een babbel deed met de kennis die een paar weken geleden weduwnaar geworden is. Begripvol reageren op zijn pijn en gemis. Tuurlijk begrijp ik het dat hij er nog niet aan toe is al haar kleren weg te doen. Een paar juwelen heeft hij wel al aan zijn dochters gegeven. Het was een sereen afscheid. Een heel bewuste keuze van haar toen haar lichaam helemaal op was na de opeenvolgende chemokuren.
Ze hadden een mooi leven samen. Maar nu is het moeilijk. Ook dat begrijp ik.

Dan een terrasje met mijn dochter en haar Zwitserse vriend. In een notendop de voornaamste culturele en geschiedkundige weetjes over Aalst meegeven. Luisteren naar hun plannen.

Een paar boodschappen doen, thuis wat gaan opruimen en dan bij vrienden gaan eten.

Ze zijn vrolijk. Van een eerdere relationele crisis is niets meer te merken. Er zijn nog andere genodigden. Luisteren naar hun evaluaties van de kandidaten van The Voice. De namen zeggen me niets maar het amuseert om te merken hoe ze er in opgaan.
Ze zijn verontwaardigd over de politieke spelletjes die gespeeld worden rond het Eurosongfestival. Het zou er allemaal niet eerlijk aan toe gaan. De bron voor dit weetje blijkt ook een televisie-uitzending te zijn.
Het lijkt hen te verbazen dat ik dit niet gezien heb. Dat ik 's avonds na het werk nauwelijks nog mijn ogen kan openhouden en er, buiten de twintig minuten voor de dagelijkse soap, niet in slaag om me nog op iets te concentreren, hou ik maar voor mezelf.
Kwestie van het gezellig te houden.

In het terugrijden naar huis overvallen de vermoeidheid en de eenzaamheid. Terwijl de hond thuis nog even buiten een plasje gaat doen check ik facebook. De confrontatie met enthousiaste boodschappen van mijn vrouw doet het blok dat al de hele dag zwaar in mijn borstkas drukt, exploderen.
De nacht is een golvenslag van huilbuien.

Dan maar vroeg opgestaan en gaan wandelen. De zon droogt de tranen op mijn wangen. Straks mijn dochter naar de luchthaven brengen. Mijn ogen deppen met rozenwater. De sporen laten verdwijnen.